Merhaba anne
Ufacık cenindim karnın büyüdükce nefesinde can olacağım ,bekle beni
Haftalar sonra ilk tekmelerim başlamıştı beyaz ojeli parmaklarınla okşuyordun belirgenleşen karnını ,doğmamış bebeğini.
Aramızdaki kutsal bağda senin pınar sesinle yumuşak şarkılar vardı. S
esinin tınısında ,,şevkat annelik heyacanı gizlenirdi Sevinçlerini ,üzüntülerini hissederdim ,sancılandığında karnını okşardın kutsal bir dua olurdu acıların beni kucağına alacağın dakikayı düşlerken.

Aylar geçti anne
büyük buluşmaya günler kaldı ve bir gece sancıların çoğaldı 98 yılının Ocağın 10 unda Başkent Üniversitesinde dünyaya geldim.hemşireler beni kucağına verdiğinde yorgun ama kıvançlıydın.
Bir talihsizliklik vardı,kaderin kötü oyunu kalbimden hastaydım.
Dokunmaya kıyamıyordun soluk benizimi öperken ,emzirirken kucağında adeta yaralı kuş yavrusuydum
Kalp damarlarım tersdi dişetlerim,tırnaklarım morarıyordu..ben nefes almakta zorlanıyordum sen ağlıyordun.

’’’’Henüz iki haftalıkken Başkent Üniversitesinde anjuya alındım !!! Doktor amcalar insanüstü çaba harcıyorlardı yaşamam için.
Sahi anne yaşayabilecekmiyim ? yaşam topraklarına güçlü bir fidan gibi kök salıp tutunabilecekmiyim?

Yoğun bakım ünitesindeyim.sen tahta sandelyelerde her anonsta yüreğin imkansız tedirginlikde,,,,gecelerin,gündüzlerin korkunun esiri...canının parçasını kaybetme korkusu
Ara ara emziriyorsun beni hastayım ama bütün canlılar gibi acıkma güdülerim var...
Söyle anne sütünle büyüyebilecekmiyim? elinden tutup çocuk parkına gidip pamuk helva yiyebilecekmiyim?
Cevap ver ağlama annem!!!
Olmadı anne henüz altmış gündür hayattayım ama yine ameliyata alındım canım yanıyor!!!
doktor amcaların elleri titriyor ...ameliyathanede ölüm meleği beni bekliyor .
Başkent üniversitesinin koridorları veda soluyor.....ben günahsız meleğim cennete gidiyorum.
Affet beni anne ağlama annem.
Umut yeğenimin anısına Mine Çakmak