"Sustuğum zaman sen de sussaydın, sana neler sustuğumu anlardın.."

Konuşsam,
Dudaklarımdan çıkacak olan bütün sözcükler gürültü kirliliği olup kalacaktı kulaklarında.
Konuşsam,
Anlamayacaktın sana kendimin bile çözemediği sır cümlelerle geldiğim için.
Konuşsam,
En çokta heyecanlanıp saçmalayabilirdim, titrerdi de sesim, rezil edebilirdim kitaplarca olgunlaştırdığım beni, yanında..

Gözlerimle de söylemezdim, sığdıramazdım her şeyi tesadüfen göz göze geldiğimiz bir bakışa. Bakışlarım oldukça utangaç ve korkak olduğundan hep kaçırırdım gözlerimi senden, gözlerine bakınca boğulacağımdan, gözlerine bakınca kaybolacağımdan.. Çünkü senin şehrinde yol bilmem, yordam bilmem..
Resimlerdeki farklı ve yapay senlere bakarken bile utanan bir ben vardım, utanmaktan hiç utanmadım.. Sen ahlak dedin, ahlak aramadın..
Temiz bir ben sunmuştum bugüne kadar ki aşkları kirli olan sana. Kalabalıktan arındırılmış yalnızlığımı en çokta..

Aşık olmaktan korkan çocuksu bir adam vardı değil mi karşında?
Masum görünen ve hatta göründüğü gibi de olan; gerçekten masum. Son derece samimi cümlelerle selam veren, bir o kadar da içten gülümsemeye çalışan.
Aşkı kitaplarda öğrenen, başkalarının terk edilmişliklerini kullanarak geceleri kalkıp kalkıp şiirler yazan. Sana gelince ise susarak romanlar hazırlayan, konuştuğundaysa o romanları yarıda bırakan, yüreğindeki tarifsiz acılarla beraber yırtıp atan..
Dudakları kurumuş, karnı açıkmış, uykusuz, gözaltları hafif morarmış, saçları gittikçe seyrekleşen bir adam..

O adam sustu hep, sen de hep konuştun. Oysa sustuğum zaman sen de sussaydın, sana neler sustuğumu anlardın..
Üstelik çocuksu sesin ve hareketlerinle muzipce gülümseyip durdun, aslında kabul etmeliydin sen benden daha da çocuktun. Ama ne oluyorsa benden aldıklarınla beni eziyordun karşımda, eziklik hissedince karşında, senli düşlerimden düşüyordum dudaklarıma sıkıştırdığım gülümseme zorunluluklarıyla..
Canım yanıyordu, içten olmasa da gülüşüm ister istemez ısıtıyordu sonra..

Farklı olduğumuzu unutuyordum birde sen gülümsediğinde. Tek benzer noktamız diyordum ve ekliyordum " Biz olmaya yetmiyor gülüşün " ...

Ahmet Kastancı