hiçbir zaman güzel mektuplar yazmayı başaramadım nezdimde. satırlar arasında kaybolan eşsiz ruhları göremedim. etkileyici şiirler yazma sanatına da vakıf olamadım. kendimi tamamıyla veremedim bu ihtişamlı dünyaya. olamadım, tutamadım ince dalından bunların. hep olmuş gibi göründüm halbuki. yoğun duygular yaşadığımı düşündü şuh insanlar. ben göründüğüm gibi olsam da, ben olduğum gibi görünsem de; halk, göründüğüm gibi değil, kendi görmek istedikleri gibi gördüler acziyetimi. kocaman yanık bir kalp gördüler mesela. layık olunması gereken şeylerin bende çok olması gerektiğini düşündüler sonra. şahsiyetimi bilenler yada bildiğini zannedenler hep eşsiz yazabildiğimi düşündüler. belki niyetleri beni inandırmaya çalışmaktı ama bunu yaparken kendilerinin de inandıklarını gördüm. buna sonsuz inandılar. bana sonsuz inandılar. paylaşılası ve akıllarda kalası hatta ezberlenesi sözcüklere sahip değildim. şimdi de değilim. öyle görür kalbi delikler. beni öyle yüceltmek için. beni üzmemek için. bilirim ki; bilmezler onlar bilemezler. tek bildikleri; ten kafesinden çıktığım zaman, beni ölümsüzleştiren şeylerin yazdığım satırların olduğunu bildikleridir. bu onlara yeter. bu benim ölümsüzlüğüme de yeter. bu çokça bana da yeter. yazdığımı söylemiyorum. yazabildiğimi vurgulamıyorum. fırtınalı bir deniz kadar hareketli bir kalbimin olduğunu değil, canımın sıkıldığını ve can sıkıntımın yansımasını sunuyorum boş kağıtlara o kadar. yoksa kimseye yazılmadı o şiir döküntüleri ve o yazı bozuntuları. hayaliydi, kurmacaydı. çünkü bana bunları kocaman yalnızlığım öğretti, geniş sessizlik öğretti. elinden tutup iç geçirdiğim, aşkından deniz kenarlarını arşınladığım sevgilim değil. yoklardı zaten onlar. elimde hepinizin korku dolu yaşamı. yazmak dediğin nedir bir dostu? eski bir sevgiliyi? hayal ettim var oldular, hayal etmeyi bıraktım öldüler.

arda keskinkılıç