-Ay fena oluyorum...
Meserret Hanım koca gövdesini, koltuklardan birine attı. Etrafındaki kadınlar kolonya şişesini elden ele geçirip bileklerini ovuyor, teskin etmeye çalışıyorlardı. Salonun her köşesi didik didik aranmıştı. Misafir kadınlar çanta ve ceplerini boşaltmış , bütün umutlar boşa çıkmıştı. Altın kesesi kayıptı.
Az evvel ortasında, tıka basa dolu göbeklerin atıldığı, çay kaşıklarının şıngırdadığı neşe dolu salona şimdi perişan bir kadının çaresiz ağlayışları hâkimdi. Açık pencereden mahalleye taşan tiz çığlıklar, sokağın sonundaki arsaya ulaşamadan havada dağıldı.
Bu arada misket maçı için hazırlıklar yapılmış, takımlar arsadaki yerlerini almıştı. Yaramazlardan biri söylendi,
-Bunlar ne oğlum. Nerde gazoz kapakların?
Işıldayan yuvarlakları bir bir cebinden çıkaran çocuk gülerek
-Artık bunlarla oynayacağız dedi. Annem kapaklarımı atmış!
Toprağa sırayla dizdiği altınlardan yansıyan ışık, afacanın gözlerinde parlıyordu.

Şule TEK