Bugün yine sensiz uyandım. Bilinçli aldığım ilk nefeste yine adını andım. Düşündüm bir zaman, acaba o ne yapıyor diye. Derin uykularda kimi düşlüyor diye sordum kendime. Belkide uyanmıştır. Hatta oda ilk beni düşünmüştür diye avuttum kendimi bir an. Ama an işte... Tıpkı senin gibi aniden geldi. Rüzgar gibi hızla geçti gitti. Ne yakalayabildim ne de hiç gelme git diyebildim.

İnanır mısın? Bir an yine senin beni düşündüğünü düşünmek, yüzümdeki solan tüm çiçekleri yeşertti. Öyle canlı doğdularki. Hepsi sanki cennetten bir bahçe köşesi. Umutsuz bir düştü bu biliyorum. Ama yine de güzeldi, yaşattı bana senli beni.

Bir isyan benimkisi, belkide sensizliğin haykırışı içimdeki bu ölüm esintisi. Durduramıyorum ruhumdaki sana gelme isteğini. Aldığım nefes bile seni sayıklıyor, istemiyor beni.Öyle bağlamışsınki herşeyimi, Ne yaşamayı beceriyorum ne de ölmeyi.