Giderken bıraktığın. Gökyüzü toprak oldu. Nisan yağmurlarını yağdırdın gittin öyle bir yağmur yağdıki burda sanki bize bol bol bereket bıraktın gittin. Yıldızlar, çakıltaşı, güneş bir yaprak oldu. Giderken bıraktığın gülüşler bakış oldu. Kahkahalar buralarda, özlenen umut oldu. Sanki sen burdayken hepsi bir başkaydı sen gidince buralara olanlar oldu olanlar oldu. Ben mi gülmüyorum yoksa, insanlar mı somurtuyor ? Ya da benmi öyle görüyorum ama sen kalsaydın yokluğunla yok olmazdı bu şehir. Şimdi ben yokluğunla yok olacağım bu şehirde :( Yaprak kıpırdamıyor, yüreğim öyle susmuş. Karanlığın içinde titkek bir lambayım sanki. İnceden bir sızı sarıyor gönlümü, ismini söylemeye dilim varmıyor içim acıyor. Sen olmayınca yaşamak içime sinmiyor. Olmuş olacak ne varsa umurumda değil ölüm bile yokluğundan daha ağır gelmiyor. Ne çare gücüm yetmiyor bu dört duvar bu sessizilik, sensizlik hergün biraz daha uzun. Camlarda ağlayan nazlı nisan yağmur seni sorar gibi sensizlik içime sinmiyor.


bu güzel yazıyı yazan oglum yusuf a tşk ederim canımsın annem