HAYATA DAİR

Hayat bir oyun... Roller belli. Herkes o kadar iyi ezberlemiş ki rollerini; hiç şaşırmadan, hata yapılmadan oynanıyor bu oyun. Kimi acıyı, kimi sevinci canlandırıyor oynadığı karakterlerde. Ama sonuç hepsinde aynı. Her halukarda dökülen gözyaşları.
Oyun sona erinceye kadar devam ediyor bu. Nereye gittiklerini hiçkimse bilmiyor. Tıpkı nereden geldeklerini bilmedikleri gibi...
Kimbilir; belki de her akan gözyaşı kendilerinden oluşan küçük bir göle ulaşmaya çalışıyordur. Herbiri gelişini anlatıyordur bir diğerine. Biri çıkıp "ben sevginin ifadesiyim" derken; bir diğeri "ben nefretim !" diyordur. Küçük bir damlacık ise; minicikken yetim kalan bir masumun gözlerinden çıkageldiğini anlatıyordur... Ve diğerleri. Hepsi hikayesini anlatmaktadır. Koskoca bir hayatın hikayesini.
Belki de akıttığımız bu gözyaşlarının bütün çabası yüreğimize ulaşmak içindir. Hayatın çirkefliğinden kararmış, taşlaşmış yüreğimizi eski haline getirmek içindir gelişleri. Herbir damla büyük bir sevgiyle yumuşatmaya çalışıyordur kalbimizi. Kapkara olmuş gönlümüzü aydınlatmaktır amaçları. Denizin dibindeki inciler gibi layık olduğu yere; kalbimizin derinliklerine inip, sonsuza dek orada saklanmaktır belki tüm çabaları.
Oynanan oyun boyunca sahibinin; belki nefretle, belki de sevgiyle anımsayacağı hatıraların sessiz terennümleridir gözyaşları... Büyük, küçük herkesin yüreğinde bulabilirsiniz onları. Hayatı boyunca belki rolü gereği, gözünden bir damla yaş dahi düşmeyen birinin yüreğinde bile vardın onlardan. Oynanan oyunun son perdesi o ana kadar yumuşamamış bir kalbi bile dize getirecek cinstendir çünkü. Oyun bittiğinde ve perdeler kapandığında o kadar çaresiz hissedersiniz ki kendinizi; hayatınız boyunca elinizde tuttuğunuz dizginleri bırakırsınız. Bardaktan boşanırcasına inen yağmur gibi dışarıya salarsınız gözyaşlarınızı...
Ve geri kalan ömrünüzde hep nefret edersiniz bu son sahneden..
Ölümden !...

(2001) ZÜBEYDE ASLAN