Sokakta yürüyordum.İnsanların yüzlerine baktım öylesine. Mutluluk gözlerde kalmamıştı. Yaşlısından, gencine, çocuğuna hepsine baktım önüme gelenlere birer birer. Sevinç yoktu ya da kalmamıştı yüzlerde.Onları ayıpladım, kınadım belki de aşşaladım içimden.

Birde bana baksınlar dedim. Her tarafımdan mutluluk fışkırıyor ! Benden alacakları çok şey var galiba diye düşündüm içimden.

Ama öyle değilmiş meğer. Onlardan daha da betermişim . Aynaya bakmamıştım uzun zaman. Bi bakayım dedim. Korktum kendimden bir an. Benim onlardan bir eksiğim yokmuş meğer.

Şaşırdım neden böyleyim diye. Ne zaman güldüm en son sordum kendi kendime. Hatırlayamadım! Hisler nasıl olurda bir insan bedenine bu kadar işler. Kanın dolaşımını kalbin atışını ve her şeyi.Ruhun insan vücuduna tesiri bu kadar mı olur?

Mutluluk için bu ülkeyi terk etmek mi lazım. Yoksa içini şiirlere döktü diye nazım hikmet gibi sürgün yemek mi lazım.

Küçük şeylerde mutluluğu arar olduk. Devir küçük dünyaların mutluluğu. Korkuyorum sömürülen bizler bunu da kaybedeğiz.