Kore’nin başkenti Seul’deyim.Daha önce merkezde bulunmadığım için dili biraz yabancı.Evet, Korece şehirden şehre farklılıklar gösteriyor.Koreli arkadaşım Kim Na Na beni durakta bekliyor.Selamlaşıyoruz.Biraz İngilizce, biraz Korece ve biraz da beden diliyle iletişimimiz sürüyor.Yolu yarıladığımızda ona geleneksel Kore diliyle “Biz yakınız.” Demek istiyorum; fakat dediğim gibi Korece şehirden şehre farklılıklar gösteriyor ve Na Na beni yanlış anlıyor.”Biz yakınız.” Demek isterken “Biz köpek öldüren insanlarız.” diyorum.Şaşkın bakıyor.İngilizce anlatmaya çalıştığımda ne demeye çalıştığımı anlıyor ve gülüyor.

Seul tıpkı Ankara gibi başkent olduğu için oldukça gelişmiş.En arka sokaklarında bile yüksek binalar görmek mümkün.Beni görenler yabancı olduğumu anlayıp gülümsüyorlar.Bazıları nereli olduğumu soruyor.”Türküm.” deyince “Kardeş,kardeş!” diye hitap ediyorlar.Kore Savaşı’nda şehit düşen Türk askerleri anısına dikilen anıtın önünden geçiyoruz.Evet,Koreliler Türklere büyük bir sevgi ve saygı besliyorlar.

Bir manavın önünden geçiyoruz.Fiyatları görünce şaşırıyorum.Biz elmayı, armudu kiloyla alırken onlar birer, ikişer tane alıyorlar.Özellikle kavunun fiyatı beni oldukça şaşırtıyor.Türkiye’de 1 lira olan kavun - ki fiyatı daha da inebiliyor- 20-25 dolara satılıyor.Aslında kavunları kamyonete yükleyip satmak lazım orada.Ben 5-10 dolara da veririm.

Elektronik eşya satan bir mağazanın önünde duruyor Kim Na Na.Üzücü bir haber görüyor.Terör orda da hala devam ediyor.Rusan Dağı’nda iki askerin öldüğünü öğreniyoruz.Kim Na Na çok üzülüyor.Onu anlayabiliyorum; çünkü benim ülkemde de aynı durum söz konusu.

Evet, Seul’un zenginlere has bir yer olduğu ilk bakışta belli oluyor.Kore genel anlamda fakir bir ülke.Para birimi olan “won” oldukça değersiz.Bu yüzden Seul’de oturmak bir ayrıcalık.Yine de turizm gelirinin bir hayli fazla olduğunu düşünüyorum.Kore dünyaca bilinen ve turizm değeri yüksek Jeju Adası’na sahip.

Biraz İngilizce,biraz Korece ve biraz da beden diliyle süren iletişimimiz noktalanıyor.Kim Na Na’yla ayrılıyoruz.O yoluna ben yoluma.Ona Seul Korece’siyle Allahaısmarladık yani “cal ka” diyorum.O da bana “An nyeong hi ka se yo” diyor yani güle güle.Son kez diğer yarısıyla ayrılmış mahzun Güney Kore’ye bakıyorum ve uçağıma binip uçağın kalkmasını bekliyorum.