Ey gönül, Alemde bir gönül var herşey o gönlün içinde. Sen o gönlün giriş kapısısın ama, aynı anda bütün alem de senin gönlünün içinde. Şimdi bak bakalım, sen mi onun içinde, o mu senin içinde? İç ve dışta kendini bildin mi (enfüs ve afak bir oldu mu) artık ne önemi var kim kimin içinde...

Ne ben benim, ne sen sensin, ne de sen bensin
Ama yine ben benim, sen sensin, hemde sen bensin
Şimdi seninle öyle kaynaşmış haldeyim, hep yanılıyorum
Acaba sen ben misin, ben sen miyim?
(Mevlana)

Ey gönül, her telin bir sesi, her şarkının bir sözü var. Dokunmasını bilene telde ne de güzel nağmeler var. Kulağın duyduğunun dışında, can kulağı açık olana binlerce nağme var. Güzelim bu kulağı kapatıp da can kulağını açarsan sana da binbir sözümüz var…

Ey gönül, bu telde nağme çok, sen perdeden haber ver! Askıda duran sazdan nağme çıkmaz, mızrabın değmediği tel ses vermez. Sazın ve telin HALİ ses verdiğinde belli olur...

Ey gönül, Bir tohum toprağa düşüp açmazsa ambarda bin yıl bile kalsa boştur. Ömür ne kadar uzun olursa olsun, yaşanmamış demektir. Tane sonunda bir fareye yem olur gider...

İnsan evrenin tohumudur, bütün kainat onda gizlidir, sır onunladır. O her renk çiçek, her koku ve sestir. Ancak meyil bunlardan hangisi ise onda ancak o görülür...

Ey gönül, insan kendi bilincinde bütüne perdedir, daireyi ikiye bölen çizgidir, iki yayı oluşturupta iki yay arasında kalandır.

Elif noktadan oluştu, bütün harfler de eliften. Peki gönül şimdi söyle; noktanın aslı nedir, nokta neden oluştu?

Gönül birgün dedi ki; Doksandokuzu yüz yapmayan noksan kaldı. YÜZ yapan ise yandı, YOK oldu gitti...

Ey gönül; Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu? Olmaz elbet. Bilen BİR olur, bilmeyen ÇOK olur! (zat bir olur, sıfat çok olur). Çokluk ise elemde, hüsrandadır! Bu hüsranın dışında kalanlara ise DELİ diyorlar…

Almuti