Sevgili Mektup,
Bugün yeni birini tanıyorum.Bana çok benziyor.O da benim gibi edebiyatla uğraşıyor.Şiirlerim var diyor.Sessiz biri olduğu anlaşılıyor.Karşısındakinden cesaret alan bir kişiliği var.Sen konuşursan,o da konuşuyor.Konuştukça da açılıyor.Belli ki normalde pek sus pus biri,soruyorum konuşacak biri olmadığı için mi yoksa konuşacak birşeyin olmadığı için mi susuyorsun diyorum.İki seçeneği de reddediyor.Konuştuklarımı anlayacak birileri olmadığı için susuyorum diyor.Tıpkı benim gibi, bu yüzden sözünü dile değil,kaleme vuruyor.Kelimelerle dost olmuş.Herşeyi ona anlatıyor.Muhabbet gittikçe güzelleşiyor ve gittikçe bana daha çok benzer yanlarını keşfediyorum.En çok dikkatimi çeken de gözlerini konuşanın gözlerinden ayırmıyor.Ne kadar sürerse sürsün seninle o göz kontağını kaçırmıyor.Yeşil gözleriyle kişiye önemsendiğini hissettiriyor.Konuşmanın ilerleyen dakikalarında, konu dostluktan devam ediyor ve o anda yüzünün ifadesi değişiyor.Ne olduğunu soruyorum.’Benim hiç dostum yok’ diyor.Üzülüyorum, ikimizin de gözleri doluyor.O anda fark ediyorum,konuşma başladığından beri aramızdaki ilk fark ortaya çıkıyor.Çünkü benim dostlarım var,hatta benim için ağlayacak kadar yakınlar,sevenlerim var benim,arkamı emanet edecek kadar güvendiğim,hani beni hiç satmayacak arkadaşlarım,bir de az sayıda kardeşim dediğim adamlar var.Hele ki onlar bana hiç yanlış yapmazlar.Severler beni,karşılıksız severler.Ne iyi dostlar onlar,ne mutlu bana ki onları tanımışım diyorum.Tam o anda tanıdık bir ses geliyor kulaklarıma,annemin sesi bu, bana sesleniyor.
‘Oğlum hadi geç kalacaksın ne yapıyorsun bir saattir aynanın karşısında’diyor…

-DoGan Tokkuzun { ’’Yırtılmış Mektuplar’’ Adana/2012