gülnur ateşoğlu


Eğer zorluklar hayatın anlamını oluştursaydı,onlardan kurtulmak için bu kadar çaba sarfedermiydik.Mücadele daha güzel bir yaşam için değil mi ?Hangimiz hastalığımızda,vedalarımızda yada yenilgilerimizde ,işte bu benim hayatımın anlamı dedik.
Sadece zorlukları zorunluluktan sevdik.Zorunluluktan neyi öğrenmedik neyi sevmedik ki ?

Sokakta oynayıp oynayıp ta yorulup acıktığımızda,elimize tutuşturulan üzeri bol toz şekerli ekmek arası margarini açlığımızda sevmedik mi ?

Ya ,ya eskimiş kazakları söküp söküp te kilim dokumayı
yokluğumuzdan öğrenmedik mi ?

Pekii seni hangi açlığımda,hangi yokluğumda sevdim ?
Zorunluluktan mı sevdim bütün zorluklarını
Sessiz kalışlarım sessizliğimden mi dersin?

Sözlerim neden birbirlerine sarılıp ta sindi içimde bir köşeye,kimsesiz bir çocuk gibi ne bu titrek halleri.
Oysa iyi tanırım çocuklarımı cesurdu onlar.Çıtlarını çıkarmadan ,aç susuz dizlerinin üstüne çökmüş bekleyişleri neden.

Gariban bırakmam ben yüreğimde çocuklarımı.Kaldır ,düşmesin yüzleri yere, güneşine döndür,ısınsın ayakları yavrularımın.Sev saçlarını sonra kokla bahar dalını koklar gibi.Kokuların sinsin üzerine kırk bin çeşit, çıkamayalım içinden bırak yanarsa yansın genizlerimiz.
Sen kokularını bırak bize,biz sana sevdayı öğretiriz.İnan hiç kolay olmadı ,bİzde zorunluluktan öğrendik sevdaları,zorunluluktan sevdik sevdasız adamları...