Nasıl başlamalı nerden yazmalı hangi cümle okşamalı yüreği kalbe hangi kalp okşamalı, eksik bir cümle yarım kalmış bir söz… Nerden bakarsan bak nerden başlarsan başla hep elinde kalıyor hayat. Acı desen diz boyu mutluluk desen uğradı mı diye sormak gerek peki ya umut… Geceyi örtüyoruz üstümüze karanlık başımızı koyduğumuz yastık değil midir? Duvarlar sırdaşımız bize insanlardan daha yakın olan her gece gözlerimiz tavana dikip konuşmuyormuyor muyuz kendi kendimize kimi zaman mecnun kimi zaman Leyla olan…
Ölüyorum derken yeniden hayat bulan yaşıyorum derken ölen insanlarız biz karmaşık olan düzeltmek istiyoruz yanlış olanı doğruya götürmek karışmış bir ip yumağını birbirinden ayırmak kadar zor aslında yaşamımız neyi doğru yapıyoruz neyi yanlış yapıyoruz. Neden yapıyoruz? Niçin yapıyoruz? Neden âşık olup neden acı çekiyoruz? Acı çekecektik neden âşık olduk o zaman, yaptıklarımızdan pişman olacakken neden körü körüne ısrarcı davrandık. Birilerini kıracaktık madem neden sonra üzülüyoruz bizler neden hep bir şey arıyoruz iyinin kötünün ardından.
Zamanı durdurmak isterdim öylece olduğu gibi peki ya sonrası ne sorularıma cevap bulabiliyorum ne de onlar bana cevap veriyor. Öylece yaşıyoruz neyi neden yaptığımız bilmeden çoğu zaman. Fırtına bile yaprak oynatamazken hayatımızda ufacık bir rüzgâr alt üst ediyor her şey yerle bir olmuş bunu yapan fırtına değil esen ufacık bir rüzgâr.
Gitmek mi çare kalmak mı? Giden sahiden gitmişmidir kolay mı? Eşyaları valize
Koymak kadar kolay mıdır sahi insanın duyguları geride bırakabilir mi yaşananları, hislerini… Son yolculuk son sefer aşk yok umut yok başarabilir mi?
Söylenmesi gerekenler vardı, söylenmeyen. Bakmam gereken iki çift gözlerin vardı ve ellerinin sıcaklığı… Her şey eksik herkes eksik hiç bir şey değil de beni benden eden son sözün “BİTTİ” ,