Evdeyim,kafama göre dolanıyorum.Merdivenleri iniyorum.Bodrum kattayım.Üst üste,yan yana,üstü bir parmak tozlu karton kutular.Bazıları biblo dolu,bazıları kitap,bazıları fotoğraf...Tek tek açıyorum.Babamın anneme yazdığı bir şiir.Birinci yaş günümde annemle çektirdiğim bir fotoğraf.Dedemin babama hediye ettiği bir kitap...Sonra bir köşeye oturup düşünüyorum.Bunlar neden burada ?Yaştan olsa gerek orada sızıp kalıyorum. Beni bakıcım ayırıyor,o tatlı rüyadan.
Kızımdan,oğlumdan,torunlarımdan.Aynaya bakıyorum,bir yaşımdaki halime hiç benzemiyorum.Ben artık hiç gülmüyorum.Sonra ağır ağır odama çıkıyorum.Annemi,babamı ve kendimi o kutuların içinde bırakarak.Kızımı arıyorum.Telefon uzun uzun çaldıktan sonra sekreter Dünya turuna çıktığını söylüyor.Oğlumu arıyorum telefonu meşgule alıp bir daha da aramıyor.Bastonumu alıp dışarı çıkıyorum.Oğluma bir kitap alıp eve dönüyorum.Fotoğrafları karıştırıp kızımla olan bir fotoğraf buluyorum.Onları paketleyip bir de not yazıyorum."Siz benim yaptığımı yapmayın.Hatıralarınızı-annenizi,babanızı,kendinizi bodrum katta kaybolan karton kutuların içinde yalnızlıklarına terk etmeyin." Kargoya verip gönderiyorum.Bir ay boyunca bir telefon,bir mektup ya da ziyaret bekliyorum ama odama giren tek kişi bakıcım.O da kahvaltımı,ilaçlarımı,akşam yemeğimi verip gidiyor.Nedense benimle hiç konuşmuyor.Akşam yemeğimi getirdiği bir gün bir kalemle bir kağıt istiyorum.Verip odadan çıkıyor.Kağıda;"adımı,soyadımı açılır parantez kapanır parantez doğum yılım çizgi ölüm yılım kapanır parantez" ilacımı alıp yatıyorum.
Yine çok tatlı rüyalar görüyorum ama yukarılardan biri uyunmama izin vermiyor...