’’Duygudur, düş ve düşüncedir... Seninle buluşunca şiir oluyor. Güzellik adına, doyumsuzluk adına. Kişiyi erdemli kılıyor bir başına.

Birice insan kendisidir. Kendi kendisince olmak insana bir şey kazandırmaz. Kendinden sonra insan ancak duygudur, sıkıntıdır, hırs ve ihtiyaçtır, günlük yaşantıdır... Her şeyden önce de sevgi ve aşktır. Zaman kilometresinde bir tadımlık mola kişinin kendi yaşamıdır. Bu yaşam süresiz tat duygusuyla olsun, acıyla olsun doldurulması yine kişinin kendi elindedir.

Aşk bir kayadan, çiçekten, ağaçtan, herhangi bir güzellikten şavkıyan bir ışıktır. Bir güzelliği duymak, bir duygu ile bu güzelliği yansıtmak gerek... Renkler kullanılabilir. Çünkü renkler aşkın dilidir. Gecelerse hüznün endam aynası... Unutmayınız ki; ’’Günaydın! ’’ mutluluğun başlangıcıdır. Heyecanlanmak sıcak kanlılığın göstergesidir... Huzursuz olmanın tıpkısıdır aşk bir yönüyle... Aşk kişiyi eritir. Bir bakıma aşk, kişinin yalnızlığı ile mücadelesi ve bulduğunca imgesini çoğaltarak onu düşlerinde yaşaması, yaşatmasıdır öylece...

Yolu yürümekle, aşkı eskitmekle bitirilemiyor. Daha bir derinleşiyor, daha bir girifitleşiyor, daha bir acılı oluyor...’’ Buruk tadı, o tuz seranadı yok mu... Bahar sabahlarında hercai çiçeklerinin güzelliği bundandır zahir ’’ diyor şair aşk için.
Aşk bir gerçekliğe, aşk bir yüceliğe, aşk bir sonsuzluğa yöneliyorsa güzeldir. İnsan bu; her şeyi olsun istiyor; gönlünce ve düşlerince... Uzak yörüngeli aşklar mazeret tanımıyor. Çünkü aşk bir yaşam biçimi olmuştur aşıkta. Onu yaşattıkça yenileşir, baharını yitirmez yaşam.

KÖMEN -Haydar Okur