Günaydın dedim bu sabah sensizliğe...Elveda sevgilim..Elveda hayallerim..Elveda mutluluğum.Artık yoksunuz.Bu sabah sensizliğe uyanırken sevgilim kendimi varla yok arası hissettim.Saatlerce baktım yatağın sol tarafındaki boşluğa.Acaba şimdi gitmeseydin bir gün orada olabilir miydin? Bir gün,bir gün sende benim gibi huzur bulur muydun yanımdayken? Bir gün bana söylediğin mutluluğa kavuşur muyduk?
Yoo,hayır sevgilim...Ağlamıyorum..Hatta düşündüğümden daha güçlü başladım bugüne.Hani giderken ağlama dedin ya bana..İşte sevgilim ; sırf sen istiyorsun diye ağlamıyorum.Olur da gelirsen beni gözü yaşlı bir şekilde görme diye.Sensizliğe uyandığımı bildiğim halde olur da gelirsen beni çok yıpranmış hastalıklı bir ruh gibi görme diye erkenden kalktım ve yüzümü yıkadım bu sabah.Ama evden çıkarken içim acıdı sevgilim.Kapının önünde öylece durdum.Bu evden çıkarken,bugün okula giderken,okul çıkışı uğrayacak rahatlayacak bir yerim yok artık sevgilim.Bunu duyanlar şimdi " Biz neyiz burada? " diyecekler biliyorum ama hiç kimse sen değilsin.Hiçbiri sen olamıyorlar sevgilim.Bugün her zamankinden erken gelicem eve.Oysaki hayallerim böyle değildi.Senin hayalinle başlayan her günüm,sen beni evime bırakırken son bulacaktı.Belkide yıllar sonra beraber aynı eve girecektik.Neyse sevgilim ; hayallerimle daha fazla sıkmayayım seni.Gerçi sen bunu okumaya tenezzül bile etmeyeceksin biliyorum.
Ve sonuç sevgilim ; şimdi mutsuzum.Ve mutsuzluk beni olgunlaştırmıyor.Hatta küçük bir çocuk gibi ağlıyorum bunları yazarken.İzin verseydin de senin yanında büyüseydim,olgunlaşsaydım sevgilim.Mutluluğu da mutsuzluğu da senin omzundayken tatsaydım.Senin ellerini tutarken büyüseydim.Keşke sevgilim,keşke bana bu mutluluğu çok görmeseydi hayat ! ;Off... Fazla uzattım sanırım:Anlaman gereken sevgilim bugün sensizliğimin ilk gününe uyandım ve sensiz de olsa yaşıyorum...