Herkim seni kendi nefsi üzerine hüküm sahibi kılarsa, seni kendi nefsi üzerinde hüküm sahibi yapmada HÜKÜM SAHİBİ OLANDIR anla der Arabi. Biz ise verilmiş emaneti iyi sahiplenmiş olanlarız...

Aman dostlar emanetlere sahiplenmeyin, sahiplenen köle oluyor ve yanıyor.. Suçun cezası sahiplenmekle başlayan yanmada gizli. Emaneti ehline verelim ve kurtulalım. Sonunda nasılsa herşey O’na dönüyor.... Kitapta "Onlar yüklerini sırtlarında taşırlar" diyor. bu sırra bakalım da yük taşıyanlardan olmayalım...

Emaneti ehline vermenin yegane yolu da galiba aşk ile tanışmaktan geçiyor... Ancak biz sevme iddiasının olduğu duyguyu gerçek aşk sanıyoruz. ancak iddia taşımak çok zordur bilmiyoruz...

Bu dünyanın bütün sınavları iddia sahiplerine geliyormuş meğer... Sevmek de bizde bir iddia değil mi? Hem öyle bir iddia ki, öyle bir yakıyor ki... Nasrettin hoca damdan düşen gelsin yanıma demiş ya, bunu ancak yanan anlar.

Her köşe başında bir sarhoş var, sen sarhoşluktan çıkta sarhoşluk verici ol der Mevlana... Maşuk olmanın yolu galiba aşk cehenneminde yanmaktan geçiyor... Sen yan, yok ol da sonra maşuk ol... bütün suretleri yak da geride suretsizlik kalsın...

Bak Mevlana ne diyor; "Gündüze nasıl güneş lazımsa aşığa da sevgili lazım. güneş o yüze perdedir. sen perde ile sevgiliyi ayırt edemiyorsan güneşe tapmadasın, güneşten el çek."

Aşk bir kızışmaya görsün, hangi dala tutunsan o dalı koparır der Mevlana. Kim neye aşıksa aşık olduğunun derdiyle dertlenmiştir. Dünyaya aşık olan dünyanın derdini çeker. Kendi tasvirini ve isteğini hak sanan da bu dertle yanıp kavrulur.

Her kim kendinden geçer de isteyen ile istenen bir olursa işte o zaman "Gerçek Aşk", VAHDET yani HAK ortaya çıkar.....

Hak aramakla bulunma ihtimali olmayan fakat bulmak için de aranmaya ihtiyacı olmayandır. Sen kendinden geçtiğin an O seni bulur. Zaten O bizimledir ama O’nu gizleyen bizim kendimizde oluşumuzdur.

Kendimizde oluşumuz hala bir amacımızın varlığını, sahiplenmeyi ortaya koyar ki bu durum gerçek aşkın dışındadır.

Arabi; "Her aşık gerçek aşık değildir. Sevgide bir amaç taşımak dürüst sevgide doğru bir davranış değildir. Amaç ancak, sevgilinin kendisinden başkası olduğunu düşünebilecek bir fazlalığın kendisinde kaldığı kişide oluşabilir" der.


Almuti