Gözlerinde karanlığı taşıyanlar;
Ömrü boyunca aydınlığa muhtaç kalırlar.

Sonunu düşünen kahraman olamaz derlerdi. Sonumu düşünmeden sevdim seni. Gözlerinde, kalbinde kahraman olabilmek için. Her şeyden vazgeçmiştim seni severken. Kendimden bile. Uçurumlara ittin beni ellerinle, sonsuz boşluklara düştüm gözlerine dalarken. Dudaklarından bir düşme sözcüğü çıkmadı, ben sana pervasızca tutunmaya çalışırken.
Saçından bir tutam vermeyi çok gördün bana meleğim. Tutunacak neyim vardı ki senden başka. Uçurumlara uğurlarken beni, izlemek çok mu keyifliydi. İçimdeki seni hiç mi görmedin de acımasızca attın beni dipsiz karanlıklara. Öldürdün beni, içimdeki seni. Öldürmek adına kaç sen kaybettin bende biliyor musun meleğim? Nerden bileceksin, sen kendine benim gözlerimden hiç bakmadın ki…
Olsun meleğim senin ellerinden ölmek bile mutluluk veriyor. Her ne kadar ellerinde ölmeyi istemiş olsam da. Sen dert etme bunu. Kaderim böyleymiş benim, böyle yazılmış. Bilemedim ellerinde mutluluk değil de ölüm olduğunu. Bilemedim gözlerinin karanlıklarla dolduğunu. Bilseydim hiç tutar mıydım o ellerini, hiç bakar mıydım o masum gözüken gözlerine. Uğrunda yaşamayı isterken, senden başka her şeyden vazgeçmişken ölüm nerden çıktı karşıma meleğim.
Bana kaç kez söyledin aşkla şaka olmaz diye. Seni dinlemedim. Kör kütük bağlandım sana. Zil zurna sarhoş oldum gözlerinde. Gözlerine bakarken hayal kurmak nasıl da keyifli oluyordu bir bilsen meleğim. Uykumun kaçtığı gecelerde senin gözlerinden dalmaya çalışırdım uykuya. Meğer ‘’sana ait olmayan gözlerde uykuyu aramak, karanlıklara sebepsiz atlamakmış’’. Gözlerinde karanlığı gördüğümde anladım.
Nerden geldin sen meleğim? Hangi cehennemi getirdin cennetime de bütün ateşleri atıp üzerime yaktın beni. Organlarım şimdi ‘’ölüm’’ taşıyor hücrelerinde. Üstüm başım ceset kokuyor. Bedenimi aşka bulamışken sen ölüme yatırdın beni. Ne yani kahraman olmak için mi bunların hepsi meleğim. Her şeyden vazgeçmek, uğruna yaşamayı terk edip senin ellerinle ölmek. Kahraman olmak; ölmek demek mi senin lügatinda meleğim.
Bu kadar hunhar olabileceğini hiç düşünmedim. En büyük hatam da düşünmemek değil miydi? Düşünmeden ateşe attım kendimi kahramanın olabilmek için, senin olabilmek için. Acıma duygusu da mı taşımadın içinde meleğim? Böyle hoyratça öldürdün. Bari o meşhur öldürücü ‘’altın vuruş’’u yapsaydın da kalbime öyle öldürseydin. En azından uyuşturulmuş bir kalbin ölümü daha hafif olurdu.
Sonunu düşünen kahraman olamaz derlerdi. Sonumu düşünmedim ve buz gibi bir ölümün pençesinde ateşe attım kendimi. Ne kahraman olabildim ne de senin. Sadece öldüm…

Alican Yıldırım / Cehennem Meleğim
26.08.2011