Hiç aklımda yoksun...



Ta ki gözlerimi açıp günün bütün aydınlığını içime çekip yaklaşan karanlığa bir perde indirircesine yaklaştırdığım göz kapaklarımın buluşma anına dek...

İstemeden içime giriyorsun.Rüyalarımı çalıyorsun benden, alıyorsun benliğimi bedenimden.Tuttuğum el, baktığım göz, işittiğim seste birden sen oluveriyorsun.Birinde büyük bir sevgi, diğerinde koca bir özlem ve vazgeçilmez bir tutkuyla özleniyorsun.

Ve ben; ilk kez gerçekte sevginin ötesine geçemeyen duygularımla , özlediğim o insana nedensiz, hiçbir sebep yokken.

Ve ben; gerçekte sahip çıkamadığım o insana nefretsiz, öfke olmaksızın, imkansızlığını kabullendiğim bir masaldan nasıl ümidimi kesmişken, özlemsiz nefes alabiliyorken.

Ve ne gariptir ki o beni her dakikasında unutuyorken, ben ona her günün sonundaki uykuda ;rüyamda sarılıyor, elini tutuyor, konuşuyor ve o sabahın aydınlığında yüzünü anımsayarak birden aşık oluveriyorum.

"Ve sen; bunların hiçbirini bilmiyorsun."



22.10.2010-Çarşamba...

"Bir Çarşamba Günlüğü’nden..."