Hayat hiç ummadığın bir anda düşmanın olabiliyormuş insana, hayatına bir şimşek gibi düşen ummadığın kararlar alman gerekiyormuş, bir anne, bir kadın, bir eş olarak bazen vermen gereken müthiş kararlar olabiliyormuş, bu kararlar senin ileriki hayatını etkileyecek kararlar olabiliyormuş, evlilik kararı veriyorsun, bebek kararı veriyorsun iş hayatına atılma kararı veriyorsun ve sonunu bilmeden bir yola giriyorsun, sonunu nedir diye bazen öyle güzellikler sunuyor ki hayat iyiki de yapmışım be derken, hiç ummadığın bir anda tam tersini de söyletebiliyormuş bunu öğrendim...
Hayatımın orta yerine düşen bir haber küçük bir bebek haberi, kabullenmek zor oldu, ne yapmalıyım diye düşünürken, annelik iç güdüsüyle koruma hissi ağır basıyor, sonra alışmaya başlayıp sahipleniyorsun ki, hiç ummadığın bir haber daha, iki kızından sonra küçük bir erkek, belki de mutluluk o gündü, ne müthiş bir haber olmuştu, evdeki mutluluk, gülen gözler, atılan kahkahalar tanrının bir lütfu gibiydi ki, evdeki tartışmalar, kavgalar gürültüler, hırlaşmalar hepsi yok olmuş, hayata yeni gelecek cana odaklanmıştı, hayat yüzüme gülmeye başlamıştı, bu mutluluklar inanılır gibi değildi, ne eşimi nede çocuklarımı tanıyordum hepsi değişmiş, yeni gelen canın coşkusuyla herkes birbirine kenetlenmişti , derken 4 ay bitti, artık uzaktan gelecek bu yolcu için hazırlıklara başlama kararı alınmıştı ki o gün doktora gidilecek testleri yaptırılacak ve dönüşte de hazırlıklar başlanacak tı ki, doktor randevusuna saatinde gidildi, öyle yoğundu ki , karışımda oturan kadın ağlıyordu sorduğumda bebeğini kaybetme riski olduğunu söylediğinde içim sızlamıştı onu teselli etmeye çalışırken doktor sıramın geldiğini söyledi, önce kiloya bakıldı, sonra ultrasona aldığında o an, hiç unutamayacağmı o evet küçük bebeğimin kalbi durmuştu :( doktor hemen müdahele etmesi gerektiğini söylediğinde odadan çıkıp, neden ben diye bağırmaya başladığımı hatırlıyorum , sonra eşimin ve hemşirelerin başımda olduğu anı, sonramı sonra hastane odasında hayatın düşmanım olduğu anları hatırlıyorum, bedenimdeki ağrılardan ziyade , yüreğimdeki acımın nasıl ve ne zaman dineceğini düşünüyordum, yorgundum, hayata küskün, ölümün ne zaman nasıl geleceğini bilemeden yaşadığım anları, kurduğum hayalleri, ümitlerimi düşündüm, mutluluk bu kadar kısamıydı, bu kadar basitmiydi, elimdeki kocaman gülümsemenin hüzne dönmesi bu kadarmıydı şimdi bedenimdeki boşluk, yüreğimdeki hüzün, gözümden düşen damlalarla boğulan bir ben kaldım geriye , YÜREĞİM ACIYAR, GÖZ YAŞLARIMDAN HIÇKIRIKLARIM DUYULMUYOR üzgünüm bebek çok üzgünüm ...............