Bazen yaşamaya karar verirsin. Bile bile hevesinin geçeceğini, sarılırsın delice. Aklınca kâr-zarar hesapları yaparsın. Ve tökezleyince her defasında; bir kere daha lânet okursun, işine yaramayan matematiğe.

Ve bir bilim çöker!!!

Yine böyle başladım güne. Hayatımın her anında kullanmaya çalıştığım ama yüzümü hiç güldürmeyen hesaplarla...

’Hayal kur’ der "bilir" kişi. ’Mutlu olursun, ufkun açılır, hayatın güzelleşir. Hayalini kurmadığın şeyi başaramazsın da’... Başarı hakkında bir fikri varmış gibi. Duvardaki kağıtlar mıdır başarı O’na göre? Sormam tabi ki... Ram olur susmalara, yoluma bakarım.
Öyle çok dinlerim ki "bilir"i, iki dünyam olur. Hayal ve gerçek... Halbuki hayalden gerçeğe geçerken yaşayacağım travmadan bahsetmezler.
Güzel temennilerimi (!) gönderip eskisine, yeni bir "bilir" bulurum. Yaslanır arkasına, kendinden, duvardaki kağıtlardan emin, tek cümle söyler; hayatın sırrı güya:
-Hayaller dolmaya başladığı anda kafana, kov!

Ve bir bilim daha çöker!!!

Kaba! Tanımaz ki beni bu zât. Ben ’git’ diyemem kimseye. Kimseden de gidemem. Zaten yapabilseydim birini, burada işim ne! Niye yazayım?

’Yaz’ demişti birisi. Eğer kelimeleri alt alta getirince ’şiir’, yan yana getirince ’yazı’ okuyorsa, ’bu bir yazıdır(!)’

Ve sınıflandırma ister her yazı. Makale; iddialı... Biyografi; kim ki bu?... Otobiyografi; ben hiç değilim, ben hiç ben olmadım ki...
Deneme! Evet, sanırım buldum. Mesajımı da aldım. Bir daha deneme(m) !!!