Koridorlar…

Bir ucu bir diğerine bağlayan,kavuşturma parmakları…Ne görmemiz gerekiyorsa onlar göstermiş bize. Ölümü, doğumu; melali,süruru. Geçiş kapısı,ama kapısız geçişlerde uzayan.Var mıdır koridorsuz bir apartman? Koridorsuz bir ev, bir çıkış ya da bir iniş? Bir yürek var mıdır,koridorsuz geçen vadileri? Çünkü hiçbir şeye farkına varmadan girilmez. Koridorlar hazırlar farkındalıkları. Pat diye olmaması için,o hiçbir şeyin : aracı olurlar. Hoş geldiniz ve buyurunlar. Koridorlar aah koridorlar! İnsanı bu aleme düşüren kadim taşıyıcılar. İlk ıngaya kudüm basan, ilk çocukluk krizlerini hep bir ardındakine taşıyan, yeniyetmeliğe geçişlerde ter diye kan akıtan, onda onun içinde yine aşkı mayalayan: çiğ süt emmemiş koridorlar. Ve sonra,en sonra ;ince,sıkışık ve kimi karanlık o ‘son’ koridora demir atan ,bir yüzü hep toprağa nazarla beni kandıran koridorlar! Koridorlarım , iç acılarım.

Susun şimdi!

Sizin dışınızdakiler,ne çok gürültü peşindeler: anlasınlar diye susun. Sessiz olun. Yeni gelenler var. Sessiz olun. Yeni gidenler var. İçimi yine ve hep acıtanlar var. Sessiz olun. Uyanmasınlar. Hayra yorayım varlığınızı,siz sessiz olun. Beni bu günlerde rahat koyun ve sessiz olun n’olur. Siz kısınca sesinizi,onlar ne çok bağırdıklarını anlayacaklar. Şşşş! Bir bebek safiyetinde uyuyun ve geçirmeyin içinizden hiçbir hinlik. Bu günlerde uyanmayın. Su olun uyanmayın,düşman olun ,yine uyanmayın. Sınır boylarında ribat eden gözcülüğüm hatırına, süvarilerimin yorulmuşlukları hatırına acıyın bana…uyanmayın ve sessiz olun.

Koridorlar aah koridorlar!

Galebe çaldım, zilinizi çaldım,kalbinizi de çaldım: ama yine ölmediniz. Gözünüzün içine bakarak sahici oynadım oyunumu : yine anladınız. Anladınız racon kestiğimi. Kuşun adını unuttum bu sürede, ağacın, denizin, tarlanın. Neydiler? Sizden geçerken ben; alelusül döşedim geçme taşlarımı. Mektuplar yazılmıyordu nicedir kimselere, ses tellerden iletiliyordu. Sahte alemler parlaktı ekranlarında,mektubun da boynu bükük. Halbuki mektuplar, en ali koridordu. Münbit ovaların kuruyor zamanelerde ; senden geçmeyi redliyor, yüzyılın süvarileri. Kuşun,ağacın,taşın ve mektubun adını ezbere biliyorlardı ;bana inat. Kendileri neydiler , sahici sandıkları alemlerinde? Koridorsuz,kurak ve alacalı güzeller. İçi seni , dışı beni yakan!

Var mıdır koridorsuz bir insan ; bir iniş,bir çıkış ya da? Yazık ki zamane pat diye yaşıyor. Pat diye giriyor kapılardan. Zahmet kelimesi bitik zamanenin. Sevgileri istif,kalkamıyorlar altlarından. Sensizler ,koridorsuzlar: anlamıyorlar. İpin ucu olduğunu ve ‘ip ucu’ olduğunu…hayatı ölüme ; ölümü de Selamate bağlayan. Vesselam!