Hiç bir zaman arkadaş peşinden koşmadım.Her doğum günümde tek bir arkadaşım,tek bir hediyem oldu.Aynaya her baktığımda o hediyeye gülümsüyor,selam veriyordum.Elbette derdimi anlattığım birileri oldu.Çoğu kendinin bile saçma olduğunu bildiği öğütler verdi.Kimilerinin omzunu sığınak olarak ödünç aldım.Siyah kirpiklerimin arasından ak gözyaşlarım düştü yanaklarımın coğrafyasına ve silinmediği için kurudu!

Öyle ya,farklı bir yaşam istiyordum.İçinde insan sesleri duyulan bir ev.Varsın babam ders çalışmadığım için kızsın.Varsın annem işlerinin yoğunluğundan yakınarak yemek yaptırsın.Razıyım ben bunlara.Farklı bir yaşam istiyordum,içinde nefes alınan şefkat dolu bir yuva..Gözyaşlarımın akmadığı günler..Keşke hayat bu kompozisyonu yapmak kadar kolay olsa.İstediğim şekilde planlayabilsem.Hoşuma gitmeyeni buruşturup atsam ve yepyeni bir sayfa açsam.

Ama biliyorum ki,yetim olan biri varsa o da kalbim.Hiç kimse yetim sıfatını kondurmasın ismime,kimse
itip kakmasın zavallı bedenimi.Ne mutluluğu aramayacak kadar sakatım,nede sevgiyi ve nefreti göremeyecek kadar kör gözlerim var.Bir Afrikalı çocuğun karnı kadar açım, sevgiye.Madem toprak içine alıyor bütün pislikleri.Dünyadaki kini ve nefreti toprağa gömün.Açığa çıksın sevgi.Belki bu sayede kalbim acıkmaz,yetim olmaz...

Yetim Konulu Kompozisyon Yarışması için yazdığım kompozisyon...