Zamansa beni yaralayan, hayatsa ruhuma acı veren ve bensem hırçın dalgalarla boğuşmayan… o zaman bu benim boş vermişliğimdir.

Değeri olmayan sözler, ruhumu acıtmayan dokunuşlar, önemsiz eleştiriler… yani ben öyle sandım. Bana dokunmadı , canımı yakmadı sandım. Zaman geçtikçe anladım ki derin yaralar bırakmış bedenimde.

Düşüncelerimin tersini savunan insanlara karşı çıkıyor oluşum, sinirli ve aksi davranışlarımın sebebi önemsiz sandığım aslında ruhumda derin izler bırakan sözlerin birikimiydi belki de …

Sevgi yoksa artık yüreğinde bir insanın ve unutmuşsa geçmişi, her hatırladığında geçmişi tepki bile veremiyorsa ve nefret ediyorsa aşktan, o zaman hoş gelmiş benim dünyama. Benim de hiç bir farkım yok sokak köşesinde ki taşlardan.

En çokta sokaklarda başladı hırçınlığım. Kimsesiz sokaklar . Gelenler gidenleri aratır , kaldırımlar eski aşkları beklerdi dört gözle. Her sokak arasında eski aşıkların duvara yazdığı yazılar vardı. Birbirlerine habersizce itiraf ettiği aşkları. Bazıları aşkından içerdi burada . Bazıları duvarlara haykırırdı aşklarını. Karanlıktı hayalleri , hayallerimiz. Umutsuzdu sevgilerimiz. Yarım bırakılmış aşkları gömmüştük oturduğumuz çimenlerin üstüne. Sessiz çığlıklarımız kalmıştı bu ara sokaklarda. Burada başlayan her aşk acı bir çığlıkla irkilirdi. Aşıkların içine bilinmeyen huzursuzluklar dolardı. Lanetliydi bu sokak. Çünkü benim aşkım bu sokakta başlamıştı. Can çekişerek ruhumu gömdüğümde lanet etmiştim bütün mutlu olan çiftlere. Ölü aşklar diyarıydı burası benim için. Sözlerimizle lanet etmiştik birbirimize , gözlerimizle nefret saçmıştık etrafa. Ve sana adanmış bir aşkın son nefes alışlarını duyar gibiyim. Gökyüzü tutkulu bir aşkın bitişine şahit. İşte o an lanet etmiştik ikimizde mutlu olan aşklara. Bu sokakta o gün bugün hiçbir aşk mutlu sonla bitmedi.

Aşk ölümden soğuk olsa da , ben bir daha geleceğin günü bekliyorum.