Tükenme Egeli... Deneme
Nelerden vazgeçmedim ki!
Dostumdan, arkadaşımdan, dünyamdan çok defa kendimden bile. Ama kaybettim saymadım vazgeçtiklerimi hiç ve hiç vazgeçmedim kaybettiklerimden. Zira kaybedilenler vazgeçilemeyen, vazgeçile bilenler ise kaybedilmesi göze alınanlardır.

Sen; deniz kokusu burnumda buram buram tüten, mavi gözlü, asil ve mağrur sevgili!
Ne vazgeçmeye ne de kaybetmeye gözümün kestiği, ne kavuşabildiğim ne de hasretine dayanabildiğim. Özlemiyle tükenip, hayaliyle can bulduğum. Dilimden düşmeyen efe türküleri kadar duygulu, denizini namusu gibi koruyan sıra dağlar kadar heybetli, en derin mavilerin derinliklerindeki inciler kadar kıymetlim ve ekmek gibi su gibi gereklimsin…
Demiş ya Yunus Emre “bana seni gerek seni” o en sevgiliye söylemiş,
ben sana söylüyorum işte; bana sen gereksin, başkalarını bu yetim yüreğim neylesin.

Sakın tükenme, seni gönlümde tüketmeme izin verme.
Sakın susma, susma ki sesine de hasret bırakma. Bir şeyler anlat bana, mesela geçmiş günlerimizi anlat, anlat ki anılarımız hep taze kalsın. Biliyor musun bir hayaller, bir sesin, bir de anılarımız beni ayakta tutan.

Kavuşma ümidini yitirmek üzereyim. Vazgeçmedim kavuşmaktan ama ayrıldığımızdaki kadar kalmadı ümidim,
“Elbet bir gün kavuşacağız” cümleleri nöbetlerini “belki bir gün kavuşuruz” a onlarda “kavuşabilir miyiz acaba” ya teslim ettiler. Daha sürer mi bu durum, son zerreme kadar tükenip gitmeden kavuşur muyuz? Yoksa tükenip gider miyiz bilmiyorum.

Biliyorum tüketen kendide tükenir ya da tükenen beraberinde her şeyi tüketir, tükendikçe tüketir, tükettikçe de tükenir. Ben de tükeniyorum hasretinden ama bir tek seni tüketmemek için bütün gayretim.

Çünkü sen tükenmeden ben zaten bitmiş olurum
Çünkü beni ayakta tutan tek yol, tek dayanaksın.

Vazgeçmek, tüketmek şöyle dursun kaybetmeye gözüm kesmiyor.
En derin hislerimin, hayallerimin kaynağı, duygularımın vatanısın çünkü.

25/03/2012 Erzincan


Adem Yıldırım