Çok zaman oldu bu kadar hüzünlenmeyeli ve bu kadar pişmanlık duymayalı..
Söylemek istediğim o kadar çok şey var ki ve sana anlatmak istediğim koskoca 23 yıl yaşadıklarımız...
Keşkelerim var sana dair.. Acabalarım var..
31 Yaşıma girdim bu sene senin kanser olduğun yaştayım..!
7 ay oldu evleneli geçen ay bebeğimi kaybettim keşke yanımda olsaydı annem dedim..
o kadar yalnız hissettimki kendimi anne..
Sonra seni düşündüm çok gençmişin anne öldüğünde 32 yaş çok genç..
Ben daha hiç bişey yaşamadım..!
Ne hissettin o 1.5 yılda???? geride kalan 3 çocuğunumu düşündün yada yaşayamadıklarınımı yada yaşamak istediklerinimi yada çektiğin tarifi imkansız acılarınımı??
Ölmeden önce ne hissettin anne çok merak ediyorum..
Seni tanımayı çok isterdim ama olmadı keşke şu an bu satırları yazmak yerine karşılıklı konuşabilseydik ama imkansız..
Şuan bunları hem yazıyorum hem düşünüyorum acaba duyabiliyormusun??
Gözyaşlarımı görebiliyormusun??
Çok pişmanım anne çok acı çekiyorum 7 yaşındayken sana sorduğum o soru için..
"Anne sen ölecekmisin" diye sormuştumya affet beni..
Cevap vermemiştin gögsünde yatıyordum o soruyu sorarken sustun ağladın değilmi anne? Cevap verecek gücün yoktu değilmi?
Ne hisseder bir anne diye düşünüyorum kendimi senin yerine koyuyorum,
kahroldun değilmi? Çaresizce sustun..
Affet seni çaresiz bıraktığım için.. Affet bölesine bir soru sorduğum için..
Çok küçüktüm düşünmemedim anne..
Ama şimdi büyüdüm senin kanser olduğun yaştayım,
Ve öldüğün yaşa 1 yılım kaldı..
Ablamı abimi soracak olursan hiç sorma..
Ablam hiç evlenmedi abimden eşinden ayrıldı yalnız yaşıyor ikiside..
Gördükçe üzülüyorsundur mutlaka üzülme sakın, yeteri kadar üzüldün..
Artık hiç üzülme ve hiç acı çekme..

Hoşçakal anne şimdilik..
Yüzüne hiç söyleyemedim belki yada söyledim ama hatırlamıyorumdur..
Ama bil ben seni çok seviyorum ve hiç unutmadım..

Kızın Fatoş..