Konuşacağı kimsesi olmayanlar kendilerini bir şeylerde gizlerler ya şiir yazarlar ya müzik yaparlar… Ama her şiir yazanın yalnız olduğunu söylemiyorum bakın sizlere. Sadece yalnız kalanların da şiir yazdığını denemeler yazdığını biliyorum. Çünkü onlar o kadar yalnız ki taşlaşmış kalpleri soğuk olmasını beklediğimiz alev gibi bedenleri arasında sıkışmışlar. Bazen çıkmak için adımlar atıyorlar bazense geriye daha fazla adım. Her şey için çabalıyorum. Aşk için nefes alabilmek için bir çok şeyi daha öğrenebilmek için çabalıyorum ama ne fayda bende yalnızım ve benimde taşlaşmış kalbim. Hatalar yapıyorum ve zamanla bu hatalar benim kitabım oluyor ve ezberliyorum onları tekrar okumak zorunda kalmamak için. Ama her gün acı çekmek de nedir. Karşınızdakine dokunmak istersiniz dokunamazsınız. Sevdiğini söylemek istersiniz söyleyemezsiniz. Neden her istediğimizi yapamıyoruz. Mutlu olmak çok mu zor bu dünyada.
Mutlu maskelerin satıldığı mutsuz ülkenin evlatları! Bırakın artık bedenime beynime acı çektirmeyi. Ya gidin tamamen hiç olmamış gibi ya da kalın öylece sonsuza dek mutlu maskeniz ile…
Ama dokunmayın bana ! Konuşmayın benimle yoksa dayanamam… dayanamam gözlerinize işte o zaman susarım sonsuza dek bu mutlu maskelere…