Yorgunum yaa Hem de çok yorgun!!

Sakın aldanmayın gülümseyen yüzüme. Aslında ben gülümserken ağlıyorum. Günler nasıl geçiyor diye bazen hiç anlayamıyorum. Hatta ben her günde, günler yaşıyorum. İçimdeki beni yoranları anlatmaya çalışıyorum. İşte o anda kendime bile anlatamadığımı farkediyorum.

Sakın aldanmayın dış görünüşüme. Zaten bedenimde değil yorgunluğum içimde. Savaştığım, duygular, haksızlıklar, sevgisizlikler, çaresizlikler elbirliği edip yordu beni senelerce.

Ama ben halâ acılarımın içinden güzellikleri cımbızlıyorum. Halâ mutluluğu arıyorum. Umut dünyası denir ya, ben halâ huzuru bulacağımı sanıyorum. Azıcık sevgiyle okşansaydı kalbim ya da sevgiyle karşılık bulsaydı sevgim, gerçekten gülümseyeceğimi biliyorum.

Yorgunum yaa Hem de çok yorgun !!

Sanki aldığım her nefes, biliyor içimdeki eksikliğide yerine tam olarak ulaşamıyor. Beynim unutmaya çalışsam da, yorgunluğumu hep yüzüme vuruyor. Tam inanayım, mutlu olayım, değerime değer katayım derken; hayatın acı tokadı yüzümde şaklıyor.Yine, niye, yeniden canım acıyor?

Yorgunum eyy hayat yorgunum!!
Yok mu benim için ayrılmış bir mutluluğum? Hiç değilse diğer mutsuz günlerimde bununla avunurdum. Neden iyiliklerime kötülükle cevap buluyorum? bunu bile düşünüp çözümleyemiyorum.

Dedim ya; bedenimin gençliğine, gülümseyen yüzüme, yolda hızla yürüyüşüme, konuşmalarımda ki neşeye sakın aldanmayın.Aslında ben içimde ağlıyor, içimde mutsuz ve yorgunum.

Ahh ahh!!
Bu hayatta görevlerim olmasa, ilk fırsatta herşeyden, herkesden kaçar, günlerce uyurdum. Belki rüyalarımda mutluluğu bulur, yorgunluğumdan kurtulurdum...

ASLI DEMİREL...