Seher yeni doğuyordu, gün ağarmaya başlamış, gökyüzündeki bulutlar güneşin rengini almaya başlıyordu. Genç kadın bugünün farklı olacağına inanmak istiyordu. Çünkü son zamanlarda çok sıkıntılı günler geçirmiş bunun yorgunluğunu halen üzerinden atamamıştı.

Yerinden doğruldu uzun zamandır yatamıyordu, pencereden gün doğumunu izlemeye başlamıştı. Sonra gözü duvarda monte edilmiş olan boy aynasına gözü ilişmişti.

Bu ben miyim hayır hayır olamaz diye iç geçirmişti.

Saçlar dağınık, gözler şişmiş, göz altı mor torbacıklar oluşmuştu. Yüzünde sanki yılların yorgunluğunu gösteren derin izler vardı. Omuzlar çökmüş, ayakta zar zor durucak duruma gelmişti. Gözlerindeki yaşları aynanın karşısında izlemeye koyuldu. Onu bu kadar çaresiz bırakan neydi nasıl böyle güçsüz bir kadın oldu diye takrar tekrar düşünmeye çalıştı. Hayat ona sanki bir tokat atmıştı bu öyle bir tokat ki yaşama sevincini elinden almış, değersiz bir eşya gibi kendisini ayaklar altında çiğnemeye mahkum etmiş gibiydi.

Çaresizliğinden olsa gerek artık kimselere güvenmiyor ürkek bakışlarla nasılda zayıf olduğunu etrafındaki insanlara hissettirebliyordu. Hayat 1 kendisi 0 Evet yaşamı koca bir hiç gibiydi. Oysa oysa diye başlıyor sonra çaresizliğin ezilmişliği altında kendine daha çok acı çektiriyordu. Daha ne kadar kendine acıyaktı ne kadar insanların kendisine zavallı biri oluşunu hatırlatan gözlerle bakılmasına müsaade edecekti.

Bu yüzden diyordu ama bir türlü cesaretini toparlayıp hayata şutu ne zaman atacaktı?