Mutluluk...
sadece 8 harften oluşan Türçede sevinç anlamına gelen ve ülkemizde çok az insanın kullandığı kelimedir. Yüreğimizin aslında sakladığı ve hiç söyleyemediği kelimedir. "Mutluyum, mutlusun, mutluyuz" peki ama hangimiz? sen mi, ben mi, o mu? zaten genelde hep "o" ya da "sen" mutlu olursun. "Ben"in mutlu olduğu görülmemiştir; çünkü hep başkası, hep fazlası ... Hep bencillik ön planda; ama güzel oan her şeyde... Mesala siz hiç ölüm döşeğindeki bir insanı kıskandınız mı, siz hiç kızını kaybeden bir anneyi kıskandınız mı? "HAYIR."
Ama başarıyı, aşkı, mutluluğu kıskandınız. güzel olan her şey ilginizi çekti güzel olan her şey sizi kendine yakın tuttu. Sonunda yetmedi...
Mutlu oldunuz ama yetmiyor "daha fazla mutlu omam lazım!" deyip daha çok mutluluğu aradınız, daha çok daha çok vedaha çok.. Sonunda şu olaya benzedi hayatınız;
"adamın biri otobüste oturuyormuş yanına biri gelmiş ve oturmaya yeltenmiş, koltukta oturan kişi seslenmiş; "hey sen benim kim olduğumu biliyor musun? ben şu gördüğün koca üniversitenin öğretmeniyim. Sen benim yanıma oturamazsın" demiş. Bunu duyan adam sakin bir sesle adama dönmüş ve;
-sen öğretmenlikten daha fazla ne olabilirsin?
-Genel müdür.
Daha fazla?
-Dekan.
-En fazla! en üst seviyeyi kast ediyorum?
- Cumhurbaşkanı.
-Daha fazla.
-Hiiiç.
-Bak ben şimdiden "hiç"im denek ki senden üstünüm."
bu hikayeyi 7. sınıftayken okumuştum. Anladığım kelime "her üstünlüğün bir üstü vardır ve her güzelliğin bir güzeli"
Daha fazlasını istemeyin; çünkü omayacak. Daha fazlası daha azı demektir tıpkı "hiiç" gibi...

(Yüsra Nur Levent)