...Kulaklarımda yağmurun sesi var. Bazen de şimşekler çakıyor, gök gürlüyor.
Kimi insan korkar, hele de çocuklar. Ben ise hep barışığım yağmurlarla, her yağmur yağdığında içimi derin bir huzur kaplıyor, hele de sağnaksa aman değmeyin keyfime.

Sokaklar boşalır hava kararır, herkes evlerine çekilir bir ben tek başıma yağmurda kalmak isterim yalnızlığımı birazcık olsun unutmak adına. Sevdiğin kim bilir nerde, sevdiğin kim bilir kimin sevgilisi olmuş, seni bırakmış belkide hiç gelmemiş.

Güneş ise hep bir umut, hep yarındır. Umutların tükenmişse güneşi beklemezsin artık. Güneş doğduğunda kapatırsın perdelerini ta ki aksam olana değin ve yazın yağan yağmurlar... En iyi onlar arkadaştır sana; seninle ağlar kimsenin ağlamadığı kadar ya da gözlerindeki yaşları örter. Sessiz haykırışlarını dinler, sessizliğini dinler sonra da sana satır satır mısraları yazdırır, kim bilir?

Bu yağmur tınısı melodilerin en güzelidir; hele birde pencereye vuruyorsa, resimlerin en güzeli, hüzünlerin en şahanesidir.

Gün geçtikçe uyuşuyor bedenim belki de ruhumdur uyuşan diyorum, karar veremiyorum sonra Ü.Y. Oğuzcan gibi "yoksa sevincimiz en son günde mi saklı" diyorum. Kader denilen, ne olacaksa olacak olan.

...Olumlu duşun, olumlu olsun. Zihnini durdur; durmuyor... Yoğunlaş, yoga yap; vaktim yok. Güzel duşun; düşünemiyorum, trafikteyim. Düşünemiyorum; iş yoğun. Düşünemiyorum; sevgilim terk etti.

Tekrar başla...
Her sabah güneşi selamla, umutlara yolculuk..