Her şey bitmişti. Eskilere taze mezar olan başlangıçların doğuşu demekti bu.Gömmek zaman almıyordu ama içimde her ölenin yası uzun sürüyordu.Derinlerde bir yerlerde öldürdüklerim; ney gibi kamışlıktan kopartılmasının yasından kurtulup bir başkasının gözlerinin dehlizinde yeniden yaşam buluyordu ebediyetle.Zihnim her santimetre karesinde onu arıyor,”kim bilir belki bir gün döner"umudundan uzak yine de onu bekliyordu.Onu ben öldürmüştüm.Perşembesini yaptım utanmadan,kırkını,elli ikisini…Dualar okudum aldığı günahlarımdan kurtulsun diye.Helvalar yaptım,kesmeşekerler dağıttım hiç olmayan insanlara.Siyahlara büründüm eleme siyah yakıştırılmıştı bir kere ben de kaideyi bozmadım.Tesellileri buyur ettim.Başkasının acısı kulağa nasıl da sıradan geliyordu.
Onu öldürdüğüm için beni suçlamadılar aksine daha o yaşarken mezarını kazmam gerektiğini söylediler. O,yüzünü kötülükten almış kapkara bir kuyuydu. Nasıl yücelttiysem dağlar ardından gölgesini o azimle düşürmem gerekiyordu kalbimden bir çığ gibi.Her sokak başında gözlerime çarpan bakış böyle diyordu.”Oysa”lar kurdum içimde kalan ukdeleri niteleyen.Sıfatlar koydum adının önüne;iyiye dair ne varsa ona yakıştırdım onu öldürmeden önce.O yüzlerce yıllık bir çınardı istemeden kırdım dallarını.Pişmanlığımı görmedi.Sevmek fiili onun için her zerremde faaldi;gördü,sustu.
Otobüs duraklarında aradım onu, geçtiği sokaklarda yürüdüm amaçsızca. Her siyah kabanlı silueti o sandım. Onun için şarkılar dinledim anlamlarını ona yüklediğim. Benden uzak da olsa mutlu olsun diye dualar ettim ellerimi açıp çocukça.Boşalan her otobüs kalabalığında onu aradım o yoktu.Kimi günler tesadüfen aynı mesafelere aynı adımları attım.Taze bitmiş sigara kokusunu aldım yanımdan geçerlen.Parmakları arasındaki tespihle Elhamdülillah dedim onunla birlikte.O yok saydı beni,sadece onu sevdiğim için.Sevmek yalnızca değer küçültmekti.Sevmek bir başkasında aslında var olamadan kendini yok etmekti ve ben onu sevdim.O hiçbir zaman sevmedi beni biliyordum.Hiç bir intikam aşığın kalbini yerle bir ettikten sonra yenecek kadar soğuk ve iştah açıcı değildi fakat o kalabalık sofralar kurdu.Olmadığını sandığı gururumu meze yaptı çarpık dişli ağızlarda. Onun için şiirler yazdım, mısralarla anlattım dağ gibi yüreğini,dizeler düzdüm aslında ona hiç benzemeyen.Bir sokak lambasının sarı ışığının altında üşüdüm yanımdan geçer diye beklemekten.Siyah beyazın fanatikliği kalbime aksetsin istedim;çok sıfır mağlup oldum.Onunla var olmadım ama onun varlığı hayatıma müdahil olsaydı varlığımın değeri olacaktı belki,kim bilir…O gözleri ışıldayarak bakmadı gözlerime.Kendimi suçladım,onu suçladım ama yargılayamadım.Zaten hangi aşkta kurulabilirdi ki insafsızca hapsedecek bir mahkeme.Ama yine de suçluydum ve beni müebbet etseler de özgürdüm kendi surlarımın içinde.İçim acıyarak kıydım ona.Ellerim titreyerek,kalbim acıyarak.
Ne yapabilirdim ki o “BENDE” yaşamak istemedi ben de kendi içimde katlettim onu. Başkaları inanmadı, o da inanmadı ama gerçekten sevdim,öldükten sonra bile içimde.


Farkındalığımın Bittiği Dakikalar....

NURAY DUMAN
29.02.2012