Senden sonra kalırım yine tekil şahıslara. Artık bir “ben” varımdır; sense çok uzaklardaki akşamsefasının kapanmış hallerindesindir… Bir gül gibi kalırım kokunla/ aldanırım. Oysa daha sen doğmadan ekiyordum toprağıma sevgi tohumlarını. Biliyordum, seninle büyümenin nasıl bir mucize olacağını...
(en çok yine de çiçek olup bütünleşmek isterdim seninle…)

“ ama sen sakın pusulardaki ölüme inanma olur mu? Sessizce sev beni!”

Bil ki, elinin değdiği her yerdeyim/ sendeyim. Hiç olmadığın yerlerde bile “sen” kokuyorum… Bir gün ellerinden tutup gökyüzüne sevdamı kazıyacağım/ yıldızlar sıraya girecek sen olmak için, lakin buna yüreğim izin verir mi bilemem artık! Aslında sana ne prangalar kırdı bu yürek bir bilsen...
(inan ellerinden tutmak bile yeter bana…)
Dilimde bir hece hep "sen" olmakta… Rüyalarım bile bir başka güzellikte uykularıma sığınmaktalar. Bazen hiç uyanmamayı bile düşünüyorum/ hemde çok…
( yüreğimde her yer “sen” diye, haykırmakta…)

“seni unutmak en büyük yalanım olacak, daha şimdiden…”

Zamansızca yüreğime sığındı “ayrılık” denen, daha önceleri hiç tanımadığım duygu. Ayrılık sadece bir harf yanılgısı değil mi? Oysa aşklarda beklenen hep kavuşmalardı. Biliyor musun, gözyaşlarım nehir sularına karışıp dağılınca daha da çok üzülüyorum. Kimsesiz, sahipsiz bir bedenin gölgesine sığınacak kadar da sevginden eksilmişim… Derhal topla beni! Bu yürek her acıya dayanırda, seninki ayrılık kelimesinden taşıyor; başka bir şey bu, hiç cenneti gören cehennemi merak eder mi? Yüreğime en soğuk mevsimler geliyor; ne olur dön artık bahar yüzlüm!
(günde bir saat yaşıyorum; diğer saatlerde hasretinle mezar köşelerindeyim)

Şimdi sessizliğe hesap veriyorum. O bile artık hiç istemiyorum beni. Yollar bile düşman… Ne oluyor diye sorma! Sen oldu bu beden, her adımda çığlıklarım senli yaralarımı kanatıyor/ çok değil/ biraz ölüyorum…
( gel de, sustur yaralarımı/ daha fazla sen akmasın yüreğimden…)

“sen olmayınca olmuyor/ mutluluğa da gerek kalmıyor-nedense-“

…hep üç günlük dedik, dünyaya. “dün-bugün-yarın” derken; soğuduk her düşümüzden, biraz da düştük… Bilir misin ey sevgili! Kaç gece rüyalara yalvardım, seni görebilmek için; bedenimdeki her yer seni yaşamaktan bıktığı anlarda bile, ben her şeyden kaçarak sığındım o sevgi dolu benliğine. Çok ağrıma gidiyor. Sınırlarım yok artık; yıkılıyorum her düşüncede, biraz sen olduğum için/ kayboluyorum senli düşüncelerde. Sahi ben çok mu çaresiz görünüyorum, seni severken?
( her düşüncemde çığ gibi ezip-geçiyorsun yüreğimden)

Senden sonra yine sen, hep sen; kelebeklerin valsı gibi… Mevsimler küçülürken yılların içinde, “sen” hep bir başka mevsimle büyüyorsun yüreğimde. Hani seni sevmenin verdiği mutlulukta olmasa/ inan bu kadar güzel gelmezdi bu yalan dünya.
( her mevsimin içinde yine sen varsın/ doyumsuz güzelliğinle)


—herkes “seni yürekten sevdiğim için”, seviyor beni…