hissizlik,duygsuzluk ve boşluk en kötü son.ölüm kadar üşütür insanı,sözcüklerin sesi kısılır anlamsızlıklarla.ne bir sebebin ne de bir sonucun kalır içinde olduğun boşlukta.
düşünceler yürek sesini susturur,öylece durar bakarsın hayata.
yaşamanın boş olduğunu düşündüren kelimlerin daha çok sıklaşır.en çok özlediğim acı severken ve beklerken çektiğim acıların büyüklüğü olur.
acı çekmeyi bile özler oluyor insan böyle durumlarda.duygularımın yoksulluğu kendimden değil ,sabırla beklediğim ve uğrunda öldüğüm biri için.beklemeyi ve sabretmeyi çocukken öğrendim ben, vazgeçmedim hiç bir isteğimin hayalinden.o yüzden her bekleyişim olasılıklarımla,yaralarımla ve umudumla.
en iyi aşk acı çektiren aşktır, hırpalanmaların çocuksu duygularıyla büyür aşkın.
aşk uğruna acı çekmeyi aptalca bulmadım hiç bir zaman.tam tersine bu acıyı çekenlere merhametim sonsuzluğunu farkettim
bekleyene çok yavaş geçiyor günler sevinene çok kısa..
üzgünüm sevdiğim ama buraya kadar gelebildim çünkü ben korkağın tekiyim..