İşte terkediyorum şehrimi.
Umutlarımı, anılarımı, hayallerimi.
Şehrin çıkışında durup arkama dönüyorum. Şehre son bir kez bakmak için. Rüzgardan sallanan ağaçlar, elveda der gibi sağa sola yatıyor. Kapalı hava ruh halimi sergiliyor sanki.

Bulutlar her an ağlamaya müsait. Ayaklarım geri gitmek istese de, önüme dönüp yoluma devam ediyorum. Direnmek ister gibi adımlarım. Rüzgar hafifçe tenimden kayıp gidiyor. Omuzum da ki çantayı elimle tutuyorum. Sol kolum her an çıkıp düşecekmiş gibi sallanıyor yanımda.

Göz kapaklarım yavaş bir ritimle açılıp kapanıyor. Gözlerim hiç olmadığı kadar mahsun ve derin bakıyor. Kulağımda ayrılığın melodisi, durmadan çalıyor. Tenimden kayıp giden rüzgar, saçlarımla oynuyor.

Yol ıssız, yer ıssız. Sadece ben ve kurgularım. Kurak sarı bir arazinin ortasında, yılların yorgunu gibi uzanmış, asfalt yoldan yürüyorum. Üzerinden geçenler zamanla yüzünü ağartmış. Sağlı sollu, tek tük ağaçlar selamlıyor beni. Toprak tozlarını kaldırıyor arada, oynuyor rüzgarla. Rüzgar yine beni tutmak ister gibi, üzerime doğru esiyor.

Başım öne eğik. Dünyada ki bütün suçları ben işlemişim gibi. Yolda ki taşları sayıyorum. Bana engel olamayan ayaklarım, ara sıra dayanamayıp tekmeliyor taşları. Belki de durdurmaktan vazgeçti yolumu temizliyor.

Gidiyorum, bir kaplumbağadan daha yavaş hareket ediyorum. Zorla gittiğim içindir belki. Belki de yorgunluğumdan. Çıktığım şehirden uzaklaştıkça, yaklaşıyor gibiyim. Ve sanki bir şey bana yaklaşıyor gibi. Nefesim derinleşiyor, kalp atışlarım hızlanıyor. Bir şey bana yaklaşıyor gibi. Bu his sardıkça içimi terliyorum.
Bir şey yaklaşıyor gibi, bir an duruyorum. Arkama dönüp bakmak istemiyorum. Şehir bana göz kırparsa ayrılamam korkusuyla dönmüyorum ve yoluma devam ediyorum.

Ve bütün bu düşüncelerimi ve duygularımı sıfırlayan bir ses yankılanıyor ruhumda ...
- Sevgilim. gitme .!