Geçen gün sabahın erken vaktinde ekmek almak için evimden dışarı çıktım. Amacım alelacele bir ekmek alıp erkenden çok sevdiğim kahvaltı sofrasına oturmaktı lakin öyle olmadı fırına girdiğimde içerisi tıklım tıklım kalabalıktı. Evdeki hesap çarşıya uymaz ya işte o hesap… Neyse el mecbur sıramı beklemeye başladım. Bu arada fırının işletmecisi olduğunu zannettiğim bir beyefendinin yüzüme gülümseyerek baktığını fark ettim. Ve yavaş yavaş bana doğru yaklaştı. Nerden anladıysa artık öğrenci olup olmadığımı sordu ve bu soruyla muhabbet kapıları da aralandı ve laf lafı açtı… Derken bir şeyi fark ettim. Zaman bir hayli olmuştu. Benden sonra gelenler dahi alışverişini yapmış dönerlerken ben fırıncının ablukasına takılmış zoraki muhabbet ediyordum. Yüz ifadelerimden de anlaşılmış olacak ki işletmeci seni daha fazla bekletmeyelim diyerek çalışanlarına bana en tazesinden ve en güzel ekmeklerden verilmesi talimatını vererek beni düşünmeye sevk eden bir davranış sergiledi. Belki bana bu olayın neyi var sıradan, herkesin karşılaşabileceği, günlük bir anı diyenleriniz olabilir. Haklısınızdır da… Ama atladığınız bir şey var: “HAYAT BİZE BUNU HEP YAPIYOR”. Fırıncının beni bekletmesini ilk olarak kötü yorumlamıştım ama nerden bilebilirdim ki; fırıncı tarafından sempatik, hoşsohbet birisi olarak algılandığımı ve bu yüzden bekletildiğimi. Hayatta da zaman zaman “HAYAT BİZE NEDEN ŞEKİL YAPIYOR?” diye sorduğumuz olmuştur, olacaktır da. O zamanlarda yapmamız gereken ise bekleyip hayatın bize sunacağı güzellikleri görmektir. UNUTMAYALIM: en güzel gökkuşağı en şiddetli yağışlardan sonra ortaya çıkar. Güneş en iyi en koyu bulutların ardından gülümser…