Telafisi olmayan adı konulmayan ve devamlı kanayan yalnızlıktır aşk.Serüvenin, heyecanın bittiği yerde açan umut çiçeğidir...Dikiş tutmayan söküktür...
Göğsümde solan kır çieğinin rengi kadar aciz, acemi ve çocukça bakarken hayata, birdenbire kankırmızı açıveren güldür.İçin içine sığmamaların tuhaflığında aklın baştan gidişin öteki adıdır...Terkedişlerin soğuk ayazında tenime sımsıcacık sarılıveren yorgan hissidir..
Şimdi aşk bende ufuk çizgisi kadar yakınımda ve bir o kadar ulaşılmaz.(Onun dışında her şey onunla anlamlı olan tek şeydir.)Kıırılışların ,tükenişlerin ,tarife sığmayan sancıların, yabancılaşmaların tırnak içinde yaşanan hüznün adıdır…
Bir aşk bir hayata nasıl sığabilir ki bir paragrafa sığsın…Ey birikimlerimin soysuz umutsuzluğu!
Göster karmaşanın paslı tadında celladım olduğunu..Sen ki en körpe çağımda sarmaş dolaş olduğum rüyalarımdaki sıçrayışın konulmamış adısın..Sen ki hüzünlü ve terli coğrafyamda köz olmuş sevdaların düzeni bozuk rahvan atısın ..Ters yüz edilmiş kervanlar kadar başıbozuk yürüyorsam bu kalleş hayat serüveninde, boğulmamak adına attığım her kulaç ölümüm oluyorsa ve o gülayazında hayatımın kurşuna diziliyorsa umutlarım ,o halde şarkılaştırmak olmalı hayatın bizim üzerimizde oynadığı garip oyunu…Ve öyleyse en soylu mücedele aşk değildir de nedir ki?
Ben ki çarmıha geriyorum tüm sukunet içinde geçirdiğim zamanlarımı şimdi.Ve çıkarıyorum kirli bir gömlek gibi senden önceki ve senin dışında ne varsa her şeyi…Sen ;yani aşk aşksın sen ne demeli ki sana? ..Ben ;yani ölümlü ne kadar tarifi olabilir ki yatağından alınan bir selin sancısını ?Ben ;yani ölümlü ne kadar yansıtabilir ki kuruyan bir toprağın ahu efganını?…Evet şimdi ve her zaman haykırmak olmalı içimizdeki aşkı ..Sevgiliye ve hayata duyduğumuz bağlılığı seni seviyorumlarda bulmalı özlemeli, özletmeli bir damla suya yazmalı hırslarımızı su götürsün onları diye ..