Sürünerek gidiyordum yağmurun ıslattığı toprağın üzerinde, dizlerimin yardımı ve beni çeken gövdemi kollarımdaki ellerimin güçüyle. toprağa sürülen ellerimden çok yüzüm çamura karışmıştı ilerlerken. Üstümdekilerin paramparça oluşuyla üşüyen sırtım güçümü yitirmeme yetiyordu birde elime bulaşan çamur.

ortalığa dağılan sisti önümü engelleyen birde üstüme başıma yapışan ıslak topraklar. Birazdan asit yağmurları başlayacaktı üzerime. Geniş yapraklı olan bitkilerin beni koruyamayacağını bilerek sürünmeye devam ettim ve bir de cebimde duran parlayan kristal için. Büyücünün dediği yere bir an önce ulaşmalıydım sessiz zamandaki gölgemin peşine.

Tünelin açılacağı zamanı kaçırmamalıydım sürünerek koştuğum yerde. Kaç aç yırtıcı susamışken kanımı içmeye, uzaktanda olsa onların sesi duyuyordum...
Kafamı kaldırdığımda gördüğüm beşinvi gezegenin kızıllığı han gi tarafa yürmem gerektiğini hatırlatmıştı.
Az önce kaçtığım yaratıkların sesleri kulağımın zarındaki seslerini yaklaştırıken ben bana verilen emaneti vermediğimde kopcak çarpılmayı biliyordum...

Süründüğüm yeri karşısındaki kuru dalların ardında o Nefesi aldığımdada bana saldıracak olan ilk canavarın varlığımın hareketini aldığını hissetmisştim çünkü kokumu alamayacağı kadar kendimi çamura bulamıştım yeterince....

Duraksayıp sol cebimdeki sivri uçlu demir parçasını avuç içimde kavrayarka beklerken gökteki az sonra üzerime yağacak asit tanecikleirini sırtım ve yüzüm için bekledi.

Benden önce kokusunu almış olan yaratık sızı ve isyan dolu sesiyle bulunduğum yerden ayrılırken uzaklaşan sesine güvenerek ayağa kalkıp göğüs izma gelen yeşil tropi bitkilerin ötesinde gördüm içi oyuk çınar ağacını.

Bir an önce sığınmalıdım yoksa bitcektim asitin içindeki yağmur birikintisinde....