Benim adım Zeynep. Benim bir ağabeyim var. Ağabeyimin adı Umut. 10 yaşında ve engelli. O, Down Sendromlu. Umut çok düzgün konuşamıyor. Bizim gibi okula gidiyor ama alt sınıfa gidiyor. Umut bizim gibi dersler yapamıyor. Okumayı yeni öğreniyor. Özel eğitimlere gidiyor. Ben Umut’a derslerinde yardım ediyorum.

Geçen sene ikimiz de öğlenciydik. Ama bu sene ben öğlenciyim, Umut sabahçı. Onun için çok oyun oynayamıyoruz. Birbirimizi özlüyoruz. Ben akşam geldiğimde Umut bana kapıyı açıyor. Ve "Zeynep Selam, nasılsın?" diyor. Ödevlerimiz bittikten sonra aşağıya odama inip oyun oynuyoruz. Odamızdan çıktıktan sonra müzik dinliyoruz ya da çizgi film izliyoruz. Ben Umut’u çok sevdiğim için ona güzel davranıyorum.

Başka engelli çocuklara da iyi davranmak gerekir. Çünkü bizim de başımıza gelebilir. Bir film izlemiştim. Orada çok akıllı bir adam kaza geçirmişti. Eskiden olanları hep unutmuştu. Ve yapacağı şeyleri de unutuyordu. Engelli insanlara kötü davrananları uyarmak önemli bir şeydir.

Zeynep [7 Yaşında]

Dipnot: Bu yazı daha önce Risale Çocuk ve Kalem.biz’de yayınlanmış, yeğenim Zeynep’e ait olan ve benim tashih ettiğim bir yazıdır.