Erken uyurdun sen.Ve ben geç...Hep sen uyurken yazardım sana.Ve sabah ben uyurken de sen bana yazardın.Birimiz uyurken,diğerimiz düşünürdük.Bir zincir gibi ulanırdı birbirine hasret.Ne çok özlerdik birbirimizi.İki yıldız gibi çarpardık birbirimize.Küçük küçük şimşekler çakardı.Sen ve ben biraraya geldiğimizde...Ne çok dünya sarsılırdı.Ne çok dağın devinimi durur,ne çok kuş cıvıltıyı keserdi.İkimizi dinlemek için...

Küçük bir dünyamız vardı seninle.Çepeçevre ağaçlarla örülü...Ve dingin bir göldü manzaramız.Poz vermemizi isterdin hayali kişilere.Ağaçların arasına saklanıp bizi izlerlerdi hayalimizde.

Gerçekten seven için sevgilinin olduğu yer, dünyanın en güzel yeridir.Ondan ben en güzel yerlerde mutsuzum sensiz.Ondan küçücük odamızda en şen halim senindi.En şen halim benimdi.Ellerini öpmek bir ayindi benim için.Kutsal bir şeydi aşk.Dünyanın en kutsal şeyi.

Bir Tanrı ile sevişmek gibiydi seninle sevişmek.Bunu kimse anlayamazdı.Sen bile.Bunu anlamak için ben olmak lazımdı.

Ardından bakılırken özlenen bir sevgiliydin sen.Ve hiç unutulmayacak.Uyurken bir başkasının göğsünde bile hatırlanacak...