Gözlerim zaman zaman çok uzaklara takılır, hava şartlarım bozulur, özlem dolar yüreğime hüzünle karışık...Çocukluğumu özlerim.

......
___ Çocukluğumda bildiğim dünyanın en romantik yeri dedemin arabasıydı.Bizi gezdirmeye çıkarır ve tok sesiyle bir şeyler anlatırdı.Kah kendinden, kah anonim...
Dedeme göre; herşeye ruhumuzu katmak gerekliydi.Sözün özü sevmek.O yıllarda anlayabilmek çok kolay değildi elbette çocuk aklımızla...Sevmek ne için gerekliydi..
......
___ Zaman içinde öğrendiklerime göre sevmek;Türk Dil Kurumunun en çok anlam ifade eden kelimesi olması hasebiyle önemliydi.Tabi sevmeyi direkt olarak duygusala bağlayanlar hep olacaktır.Ama bana göre bu sevmenin sınırlarını çok daraltmak olur.Herşeyi sevebilirisniz;otu, kuşu, böceği,bir kelebeği, eşyayı, kitabı, dini vs...İstediğiniz anlamı yükleyebilirsiniz nefreti bile...Örneğin; aslında hiç hoşlanmadığınız birine seni seviyorum diyerek kinaye yapabilirisniz ki; bu benim çokça kullandığım bir yoldur...Ayrıca nefret kötü de değildir, bir histir en nihayetinde..
......
___ Şimdi yitirdiklerime bakıyorum çocukluğumun ardından... En önemlisi çocuk değiliz artık yaşlanmışız yeni giren yıllarla beraber.Bırakın sevmeyi , nefret dahi edemiyoruz birbirimizden.Suretlerimiz buz gibi soğuk, renklerimiz gri, tıpkı şehirlerimiz gibi... bulunduğumuz kabın şeklini almışız bir nevi...
Dost sandıklarımız kara günde karanlığa karışmış birer birer, baş tacımız kadınlarımız kaynana olmuş, süpürgeli cadı misali...Hacivat artık megavayt... Velhasıl elde var sıfır...
.....
___Acaba diyorum bazen; yeni yıllar iptal edilse de , en azından böyle kalsak...?