Canım Amcam,
Hep sana anlattım ben herşeyimi, senden sonrada kimseye bişey anlatamadım zaten. Sen benim neden herşeyi affettiğimi, neden kimseden nefret edemediğimi, kimseye neden kıyamadığımı, neden kızamadığımı anlatmadan anlayan tek insansın. Allahta bizi böyle yaratmış derdin, sanki umursamazdın ypaılan hiçbirşeyi, bende senin gibi umursamaz görünüp, içimde dünya harpleri yapıyorum, kimse duymuyor Amca, biliyorsun Annemide kimse duymamıştı, sessizlikleri sessizliğe büründü onunda senin gibi, hayatta yanında huzur bulduğum iki insan. İkinizde yanımda yoksunuz, zaman nasılda acımasız, su gibi akmıyor biliyormusun. Kimsenin yeri kapanmıyor. O gedik ki kalbimde, o açıklığa her nefes alıp verdiğimde bir bıçak yarasına su değer gibi içim yanıyor. Ben derdimi anlatamıyorum. Çok özlüyorum ama çooooooooooooook, ne annemi nede seni birkez bile rüyamda görmüyorum. Resimlere bakmak içimdeki hasreti hiç dindirmiyor. Ben ne yapacağımı bilmiyorum Amca. Annemin acısını yaşamak için bile sana ihtiyacım var. Senin dizine, senin omuzuna.
Bencilliğin bu kadarı işte. Kusuruma bakma ne olur, yine dellendim ben. Merak etme herşey güzel olacak zamanla, herkes bişeyler olacak, hepimiz yaşamaya çalışacağız bir şekilde, nefes alıp verdikçe gidiyo herşey yoluna girip, sensiz annemsiz.
Azalmıyor, artıyor, kocaman oldu özlemler....
Sevgilerse hiç azalmadı. Anneme selamlar olur mu.. Okuduğunu biliyorum tatlım.

Seni ve annemi çok seviyorum...