Hayallerimde ki dünya... Çaresinin bulunamayacağına inandığım, hastalıklı uzuv gibi... ölecek...ve hiç bir zaman düzelmeyecek.
Memnun olmadığım için, hayalini kurduğum dünya...Gerçekleşmesi, sana, bana, ona bağlı...sonunda bize.
Nasıl olacak? Ne olduğumuzu bilmekten geçiyor ne olacağımızın sırrı...
Donuk insanlardan oluşan memleketim...donuk,heyecanını boş işlerde harcayan ve silik... Zira okumuyoruz...hatta gözleri görmeyen ve kitapları okutup dinleyen arifleri taklitten bile yoksun halde tembel ve işsiz hatta yorgun...
"Tembeller ve işsizler daha çok yorulurlar" diyor, Abdülhak Şinasi Hisar.
Evet, daha kitabın birinci sayfasında gözleri yorulan, kapanan insanlarımız.Dahası, ışığa, bilime, irfana kapanan dünyalar...
Okuyanların ise yalnızlaştığı ülke...Lakin, mehtepten değil, kitaptan bahsediyorum...
Eskilerin münevver şimdiler de aydın denilen şahıslar...Vizyonda olmayanlar hariç, aydınlık adına zerre kadar ışığı temsil etmiyorlar...
Vatanım! Hakarete uğramış,aşağılanmış onuru kırılmış ruhlar...karanlık mahfillerde üstü çizilen, geçmişiyle ilgili tüm kayıtlardan düşürülen, belki bütün şahsiyetine saldırılmış, boynu bükük, garip, acayip hallerden müteşekkil ruhlar...Elmastan, kömüre dönüşmüş ruhlar...
Kurtulmak mı istiyorsun bu halden? Her yerini sarmış, kötü urların sahibi hasta, ölünce kurtuluyor...
Ey Osmanlı hatırası! Elmastan kömüre değil; Allah’a dön kurtul...Bir zaman her şey O’na dönecek...Dön kurtul!