Hani, mutlu olmuştum mutsuz olmuştum. Sonra gelmiştin, gitmiştin sonra.. Yani bir varmışım, bir yokmuşum.. Belki bundan zevk alıyorum, ne zaman mutlu olsam içim sıkılıyor, yüreğim sıkışıyor.. Bir put imalatçısı kadar yalnız hissediyorum kendimi geceleri. Sen düşüyor başıma, aklıma mı olmalıydı yoksa..

Adını tanımlamaya yetmiyor başım. Çok şiirler yazardım eskiden.. Zihnim karmakarışık, bedenim ateş pahası değerinde… Ama akıllanmıyor gönlüm, bir güvercinin kanat çırpışı kadar usul, kedinin avına duyduğu ihtiras kadar büyük, sonra bir kedinin avı kadar aciz sevmeye başlıyorum seni.. Gülüyorsun, kanat çırpışlarım duyuluyor, tanınmıyorum gecenin karanlığında..

İyisi mi ben senin adını da kadın koyayım… Kadın olsun adın bundan böyle. Ne kaybeder ki ismin, harf sayısı haricinde… İnsanlar tanımasın mesela seni, fark etmesinler güzelliğini, küseyim sonra sana…

Erkek gibi mesela, erkek gibi seveyim seni. Yeri geldiğinde sevip, yeri geldiğinde söveyim… Ama asla yeri gelemesin sevişlerimin… Söveyim ansızın, duymamış ol hani sen… Duymamış ol işte, sev..

Ben, hangi kadın daha çok sızlatır yüreğimi diye uğraşırken, fark etmeyeyim senin acını. Hissettirmeden yak canımı. Ben seninde adını kadın koyayım. Sen her farklı acıtışta, ben isimler yakıştırayım sana… Ama say isimlerini, kaç tane isim taşıyabilirsin ki?

Bekle, şimdi seveceğim seni..!


Bilal Yaver