MÜYESSER YILDIZ’A BİR KEDİ.
Müyesseri tanımam.
Hangi partidendir, hangi görüştendir onu da bilmezdim.
Gazetelerden öğrendim, tanıdım Müyesseri.
Ufak tefek, küçücük bir kadıncık Müyesser.
Aslan yürekli.

Gülen bir resmini gördüm.
Kanım kaynadı, içimi sevgi kapladı.
Yazılarını okudum, daha da sevdim Müyesseri.

Hücresine, bir kedi istemiş Müyesser.
Sıcaklığını, dostluğunu, sevgisini paylaşabileceği bir kedi.
Her hangi bir kedi.
Tekir, beyaz, sarı, siyah fark etmez.
Yalnızlığını paylaşacak bir kedi.
Kâbuslu gecelerde sarılabileceği bir sıcaklık istemiş Müyesser.
Yapayalnız hücresinde dertleşebileceği, korkularını, hüzünlerini, belki de gelmiş geçmiş aşklarını anlatabileceği bir kedi.
Nefes alan, sağa sola koşturan, bir iplik parçası ile dakikalarca oyun oynayabilen bir kedi.
Tek gözü kör, tüyleri dökülmüş uyuz bir kedi de olsa fark etmez.
Yeter ki arada sırada bir miyav desin,
Hücrenin korkunç sessizliğini bir iki miyav ile bozsun.
Yeter ki, gece koynunda yatsın, arada sırada göğsüne bastırabilsin.
Okşasın, sevsin.
Hele hele uykuya dalarken birde mır mır sesler çıkarırsa, değme keyfine gitsin.


Bir yandan da kızıyorum Müyesser’e.
Senin yüzünden kedimi okşayamaz oldum.
Kucağıma geldiğinde, sarılamıyorum Zeytin kedime.
Bana her miyavladığında sen aklıma geliyorsun Müyesser.
Gözlerim buğulanıyor, ağlıyorum.

Kebap, baklava, televizyon, bilgisayar istememiş Müyesser.
Can yoldaşı bir kedi istemiş.
Kör, topal, uyuz, siyah beyaz sarı fark etmez.
Yeter ki yalnızlığını paylaşsın.

Alt tarafı bir kedi be.
Bir kedi.
İşte bu kadar.
ÇOK MU?

Attila Bozoğlu