“Söylenmiş her cümle, yere düşen bir yapraktır.”

Bir tohum düşünün.. Toprağın altında yeşerdiğini duyamaz insan.. Öyleyse her tohum sessizce yeşerir..

Bir rüzgar düşünün.. Estiğinde ağaçların yaprakları bir şeyler konuşur.. Konuşur, konuşur.. Ardından konuşmaktan yıpranıp yere düşer..

Yapraklar yere düştüğünde, ağaç sessiz kalır.. Söyledikleri bir rüzgarda gazel olmuştur artık.. Ağaç susar, susar.. Hazan vakti hüzün vaktidir. Ağacın dibine biriktirdiği yaprakların adı hüzün olmuştur artık.. Her ağacın dibinde hüzün vardır.. Ve hüzünler düştükleri yeri bereketlendirir.. Bu yer bazen yürektir, bazen de ağaç dipleridir.

Yaprakları kalmayan ağaç kuru dallarına rüzgar değdiği vakit ses çıkartmaz artık.. Zira hazan’ın döküp hüzün yaptığı yaprakları dibinde birikmiş, ağacın söyleyecek sözü kalmamıştır.

Söyleyecek sözü, rüzgara fısıldayan yaprağı kalmayan ağaç, dibinde biriktirdiği gazellerle baharı bekler.. Yeniden yeşermek için bekler.. Yeni yapraklar yeşertmek, yeniden çoğalmak için bekler.. Susar ve bekler..

Bahar geldiğinde dallarında taze tomurcuklar açan yaşlı bir ağaç bedeni görürseniz, bilin ki; sustuğu içindir, beklediği içindir..

Söyleyecek sözünüz kalmadığında susun.. Susarsanız çoğalırsınız..

Susmak Nedir?

Susmak cümle’nin istirahat halidir. İstirahat bitince çıkan cümle dinç olur … Çok konuşup cümleyi yorma, yoksa cümle alem yorulur!

Susmak çoğalmaktır, dar günler için cümleler saklamaktır. Susmak, söylenecek söz kalmadığında söz söylemektir. Susmak geleceğe yatırımdır.

13.02.2012
Tolga Akpınar
twitter.com/tolgaakpinar

Tolga Akpınar

Foto: files.myopera.com/Habname/blog/Falling-Leaf.jpg