Öyle yangınlarda olurum ki kimi zaman, bedenime usulca dokunan ateş bile acı vermek için yetersiz kalır… Yangının kendi varlığıdır asıl canımı acıtan… Bir yangına tutkun olmanın zorluğunda suya kavuşmayı arzular bir yanım, diğer yanım ise ateşe atlar bile bile…

Etrafı saran alevler gibidir hatalar, kimi zaman uzun süreli yaralar bırakır insanın ruhunda, kimi zaman ise zarar vermeden çabucak söner gider…

Bir itfaiye görevlisi yaklaşır hızlı adımlarla yangın yerinin tam ortasına, alevlere uzattığı hortumun ucundan su yerine kelimeler dökülmeye başlar bir anda… Yangının şokunda olan insanların çığlıklarına karışır o anda “Hatalar ders almak içindir” ifadesi…

Ders alabilseydik hatalarımızdan, yangınlarımız küllere dönüşseydi misal, bir daha hiç kor olmamak üzere… Daha mı mutlu olurduk acaba alev gölgesinin garip huzuruna hasret kalarak… Küllenir miydi hataların kişilerde bıraktığı derin izler ya da küllendiği zaman daha mı az acı verdiği düşünülürdü…

Sıcaktır yangın yerleri, bir yandan içini yakarken diğer yandan huzursuz bir sıcaklıkla ısıtır insanın aynı içini… Tıpkı hatalar gibi…

Hatalı olduğumu düşünüyorsan eğer şimdi, arama kimseyi bırak, boşver… Zira küllenmesi adına üzerine dökülen sudan çıkan ve içimi burkan yanık kokuyla yaşamaktansa her seferinde yeniden inşa ettiğim yapının tekrar tekrar yanmasını görmeyi tercih ediyorum ben bir süredir…

İşte belki de tüm bunlardan dolayı; kim ne derse desin hatalar ders almak için değil, tekrar edilmek içindir…


Saygılarımla…