18 Mart’ a uyandım, öğle saatlerinde. Yapacak pek bir şey bulamadığımdan uzun zamandır izlemediğim televizyonu açtım. Canı sıkılan her Türk genci gibi Trt 1’ den başladım zapinge, fakat uzun sürmedi. Kumandaya uygulanan üçüncü parmak darbesinden sonra ‘’Son Kale Çanakkale’’ isimli belgesele denk geldim ve izlemeye başladım. Muazzam direnişe sıcak yatağımdan şahit oldum.

Siyah beyaz fotoğraf ve videolar, çarpışma sahneleri ve İstemi Abinin başarılı seslendirmesi milli duygularımı kabartan iri etkenlerdi. Hatta aralıklarla gözlerimin dolduğunu bile fark ettim.

Belgesel boyunca Winston Churcill başta olmak üzere, Liman Von Sanders’e, Queen Elizabeth zırhlısına, orda ne bok işi olduğunu hala anlayamadığım Hint birliklerine ve savaş kavramına ağır küfürler ettim. Şehit ve gazilerimize bir kez daha minnettar olup televizyonu kapattım.

Bundan sonrası benim vazifemdi. Kişisel intikamımı İngilizlerden almalıydım. Bunu mümkün kılabilecek tek mecra olan ‘’Age of Empires 2’’ nin başına geçtim. Aldım Türkleri yaptım rengimi kırmızı. Karşı tarafa da pis emperyal, gezegen düşmanı İngiltere’yi. Efendime söyleyim çıkarttım camii mi mamiii mi (şoktayım şu an, kendimi kontrol etmesem ‘’ma ma mı mı mi mi mi mi maykrofon şova’’ doğru gidecekti). Saldım bunların üzerlerine Allah ne verdiyse, atlısından okçusuna, topçusundan mancınığına kadar. Yaklaşık 4 saatlik bir çarpışmanın ardından krallarının ümüğüne çöktüm. Sonrası malum ‘’Victorious !’’

Yani diyeceğim o ki aradan 97 yıl değil 697 yıl da geçse siz o boğazı nah geçersiniz kuzum. Ayrıyetten, nasıl koydu Koca Seyit ama !

H. Barış Beledin
cellde.tumblr.com