kalp dediğin nasıl kırılır ?
öyle ufak tefek çatlaklar gibi değil.. hani bardağı bilerek atsan beton zemine çatır çutur etrafa saçıla saçıla kırılır ya.. her bir parçası ayrı can yakar. birleştirmeye kalksan belki daha çok acır canın, eksik parçaları farkedince.
kim eksiltti bizi arkadaş? eksik kalan yanımız nerede? kimler aldı da vermez geri?
değil midir onları alan çok değer verip de yitirdiklerimiz.. çok değer vermek... hangi lugatta küfürdür bu, bizi anlamayan hiç anlamamış olanlar dışında..
kesmez mi bi bıçak gibi nefesini..

kalp kırıklığının kardeşidir yalnızlık..
yalnızlık...
harflerine bile yükü ağır gelen kelime..
kimse yok diye m bu yalnızlık.? aslında tam tersine,
bi yığın insan var etrafında ama hiç biri duymaz seni, dinlemez, hissedemez ne hissettiğini..
sadece konuşmak istersin bazen, ne kadar saçma olursa olsun
sadece konuşmak...
duymazlar, anlamazlar, dinlemek istemezler..
sadece onların derdi vardır, sadece onlar mutlu olmayı hakediyordur..
anlatırlar anlatırlar...
dinlemezsen, kötü arkadaş sen olursun..
bi iki cevap vermeni, onu haklı bulmanı beklerler..
insanın kendini nasıl tatmin etme şeklidir bu ?
can çekişen benim ben.. tatmin olmaya çalışan sen...
size verdiğim değerin hesabını kitabını tutsaydım burda fizana yol olurdu çoktan..
ama bu yüzden değilmi zaten ezilişim, yenilişim..
sizi hep kendim gibi gördüğümden...