Tiyatro perdesinin son sahnesinde. Usulca oyunun sonuna gelir gibi bazı aşklar. Ah bu acımasız aşklar. Salmamak için iki el tarafından sımsıkı tutulmuş ama ne çare. Bitmeye mahkûm edilmiş aşklar. Yaşam onlara en acı kazığı atmış aşık olmakla. Son umutları ölüm olan aşklar. Şarkıların bile hep ayrılığı söylediği, yavaş yavaş bitiren ve biten aşklar.
Hep uzun yolların engel olduğu özü hasretle dolu aşklar. Kavuşamayan iki sevgilinin hikâyesi. Acaba seviyor muyum, diye düşündüren. Medcezir gibi gelgitlerle dolu olan aşklar. Hangimiz yaşamadık ki ve belki hala yaşamaktayız. Neden çekeriz? Yeter ya deyip de bitirip bir kenara neden atamayız. Ne engel ki buna neden katlanılır bunca zahmete ve eziyete. Üzülmekten başka ne verir ki insana. İşte insanı bile bile verem eden aşklar. Karşılıksız, platonik diye de sınıflandırılır. Sınıfı nasıl olur bu elle tutulmayan gözle görülmeyen nesnenin, nesne mi? Acaba rüzgâr da elle tutulmaz ama saçlarımızda hissederiz. Yaprakları da uçurur. O zaman nedir bu? Hem gözle görülmeyen hem de zehirli bir sarmaşık mı en doğru ağacı sarar ve bütün özünü emdikten sonra kurur, özü giden ağaç ve sarmaşıkta ölür. Yani insanı ölüme bile götürür bu aşk. İnsanoğluna mükâfat olarak mı verilmiş, yoksa tam tersi ceza mı? Diye mantığımızın alamadığı aşk. İyisi ve kötüsüyle de hep aynı kapıya çıkıyor. Neden mi? Çektirdiği kadar da yaşamın en güzel en anlamlı yanı oluveriyor. Huylarımızı ve hatta hayat felsefemizi bile tamamiyle değiştirebiliyor. İnsanı farklı yapıyor. Karşılıklı olunca elbette. En kötü anınızda bile küçük bir gülümseme geliyor içinizden. Her dakika sevdiğiniz insanı düşünmeye başlıyorsunuz. Bulutların üzerinde uçuyorsunuz sanki ve şarkılar söylemeye başlıyorsunuz sokaklarda. Etraftakiler anlıyor sizdeki değişikliği, yanaklarınız al al, vuruyor güzelliği tebessümünüze. Güven gelir birden. Artık daha eminsinizdir attığınız her adımdan. Bu nasıl bir çelişkidir ki bakın hem ağlatıp sızlatıyor hem de dünyanın en mutlu insanı yapıyor. Ne diyelim Yüce Rabbim acımasız aşklar yaşatmasın hiç kimseye. Yaşayanı da Allah kurtarsın…